Υπάρχει «μακεδονική» γλώσσα στην Ελλάδα;

Στις 29 Νοεμβρίου 1945 ο Ιωσήφ Μπροζ, ο αυτοδιορισμένος οπερετικός «Στρατάρχης» (γνωστός με ψευδώνυμο Τίτο) ανέλαβε την πρωθυπουργία της «Ομόσπονδης Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας». Ένα από τα συστατικά μέρη αυτής της «Ομοσπονδίας» υπήρξε και η «Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας», η οποία καταλάμβανε το μεγαλύτερο τμήμα της άλλοτε διοικητικής περιοχής της Περιφέρειας του Βαρδάρη (=ποταμός Αξιός), της Βαρντάρσκα Μπανοβίνα (Vardarska banovina στα σερβικά). Αυτό υπήρξε το πρώτο βήμα για την υλοποίηση των σχεδιασμών του Τίτο, οι οποίοι είχαν ως στόχο την απόσπαση ελληνικών και βουλγαρικών εδαφών και την συγχώνευσή τους, μαζί με την περιοχή των Σκοπίων στην λεγόμενη «Ενιαία Μακεδονία». Στην ουσία αυτοί οι σχεδιασμοί του «Στρατάρχη» δεν ήταν τίποτε άλλο από την μετάλλαξη των παλαιότερων σχεδιασμών της Σοβιετικής Ενώσεως και της Κομμουνιστικής Διεθνούς (Κομιντέρν) για την δημιουργία της περιβόητης «Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας». Το ιδεολόγημα αυτό διακινείται μέχρι σήμερα και υπήρξε το βασικό δόγμα της εξωτερικής πολιτικής της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας (Σκόπια), που προέκυψε το 1991 μετά την διάλυση της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας και με πρώτο εκλεγμένο Πρόεδρο τον Κύρο Γκλιγκόρωφ (Kiro Gligorov, 1917-2012), ο οποίος, ας μη το ξεχνάμε, είχε δηλώσει στις 3 Ιουνίου 1992: «Είμαστε Σλάβοι, όχι Μακεδόνες». Εκείνο το σημείο πάντως που πρέπει να τονισθεί ιδιαίτερα, είναι το γεγονός ότι από την εποχή των σχεδιασμών της «Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας» καλλιεργήθηκε συστηματικά η παλαιότερη (μεγαλοσερβικής εμπνεύσεως) θεωρία για την ύπαρξη κάποιου δήθεν «μακεδονικού» έθνους, ξεχωριστού από το ελληνικό και βουλγαρικό έθνος, το οποίο αγωνίζεται να αποκτήσει δική του κρατική υπόσταση. Αυτή η θεωρία έλαβε σάρκα και οστά όταν το 1945 παράλληλα με των κατοίκων της «Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας» ως «Μακεδόνων», κατασκευάσθηκε μια «μακεδονική» γλώσσα και επίσης ένα νέο κυριλλικό αλφάβητο, ενώ ταυτόχρονα απαγορεύθηκε η χρήση της βουλγαρικής και ελληνικής γλώσσας εντός του κράτους των Σκοπίων. Το πλέον και επικίνδυνο σημείο όλων αυτών των κατασκευών είναι ότι αποτελούν επιχειρήματα για να καλλιεργείται και να προπαγανδίζεται συστηματικά το αφήγημα ότι οι ομιλούντες κάποια ιδιώματα, τα ντόπια ή εντόπικα, σε ορισμένες περιοχές της κεντρικής και δυτικής Μακεδονίας δεν είναι Έλληνες, αλλά «Σλαβομακεδόνες», υπέρ των οποίων το κράτος των Σκοπίων και όλοι οι μηχανισμοί του, αγωνίζονται ώστε να αποκτήσουν την «ανεξαρτησία» τους από τους Έλληνες, οι οποίοι τους «στέρησαν» την ελευθερία μετά τους πολέμους 1912-13 και τους «ενσωμάτωσαν» στο ελληνικό κράτος! [...]