Τα σκυλιά γαβγίζουν συλλαβιστά

Τα όνειρά μου
είναι γεμάτα μήλα
και σκύλους.

Πάντα κάτι
που δαγκώνεται,
κάτι που σωπαίνει.

Αν το μηδέν δηλώνει την απουσία και το ένα την παρουσία, τότε ο ποιητής του βιβλίου λειτουργεί ως ενδιάμεσος όλων των τιμών. Οι πιθανότητες να ξαναγεννηθεί ένα παρόμοιο έργο είναι ελάχιστες. Ένα έργο που γεννήθηκε από την εθελοντική παραμονή του ποιητή, για έξι μήνες, ως έγκλειστος στον Ψυχιατρικό Ξενώνα της Χίου, στο πλαίσιο του διετούς ερευνητικού του πρότζεκτ Chiography.
Η ποίηση σπάνια έχει στη διάθεσή της τόσο ζωντανά τεκμήρια ταυτότητας, γεννημένα μέσα σε ακραία περιβάλλοντα. Εδώ, η αφήγηση του Βαγγέλη Ευαγγελίου αποκτά ουρά και γαβγίζει συλλαβιστά. Ο συγγραφέας, δίχως ίχνος φιλανθρωπικής πόζας ή ρομαντικής αυταπάτης, δεν παρατηρεί απλώς τους «τρελούς». Τους κατοικεί. Η ενσυναίσθηση γίνεται μέθοδος.
Η ποιητική αυτο-εθνογραφία τα σκυλιά γαβγίζουν συλλαβιστά δεν είναι απλώς μία συλλογή ποιημάτων· είναι μια υβριδική πρόταση λογοτεχνίας, φιλοσοφίας, ανθρωπολογίας, κοινωνιολογίας, ψυχιατρικής παρατήρησης και υπαρξιακής τόλμης. Μια γραφή που δεν προσποιείται, γιατί έχει προηγηθεί η ζωή. Και η ζωή, σε αυτή την περίπτωση, δεν είναι σχήμα λόγου, αλλά μια παρατεταμένη βουτιά στη ρωγμή. Στις σελίδες του βιβλίου, ο αναγνώστης δεν συναντά παθολογία, αλλά ευαισθησία. Δεν καλείται να συμπονέσει, αλλά να κατανοήσει.
Τα «σκυλιά» του Ευαγγελίου μας καλούν να αναλογιστούμε πόσο λίγο απέχει η ένταση ενός ανθρώπινου κραδασμού από την έκρηξη ενός υπερκαινοφανούς αστέρα. Και στο τέλος του βιβλίου, δεν είσαι πια ο ίδιος αναγνώστης.
Α
Μπέρδευες
το ανώφελο
με το ανέφελο.
Έλεγες:
«Τι ανώφελο ουρανό
που έχει σήμερα».
ή
«Μην προσπαθείς
να με ξεχάσεις,
είναι ανέφελο».
[από το οπισθόφυλλο της έκδοσης]