Αυτόχειρες παρθένοι

Σ' ένα τυπικό αμερικανικό προάστιο της δεκαετίας του '70 αυτοκτονούν το ένα μετά το άλλο τα πανέμορφα κορίτσια της οικογένειας Λίσμπον. Μια παρέα έφηβοι επιχειρούν να λύσουν το μυστήριο κι έτσι ξετυλίγεται μια ιστορία τρόμου, πλασμένη με φαντασία, κομψότητα και τρυφερότητα.




Κριτική

Τίποτε δεν μπορεί να παρουσιάσει καλύτερα τον κόσμο της οικογένειας Λίσμπον στις ΗΠΑ τη δεκαετία του '60 από ένα κέλυφος. Ένας προστατευτικός μικρόκοσμος από τον οποίο προσπαθούν να βγουν πέντε κορίτσια. Πέντε ξανθές έφηβες, από 13 ώς 17 ετών, οι οποίες πρωταγωνιστούν στις φαντασιώσεις όλων των αγοριών της μικρής πόλης τους. «Ηταν κοντές, με στρογγυλά πισινά μέσα απ' τα μπλουτζίν τους και με στρογγυλά μάγουλα, που θύμιζαν την τρυφεράδα των πισινών τους». Πέντε κορίτσια που δεν σπάνε τελικά το τσόφλι: αυτοκτονούν όλες τους ­ το μαθαίνουμε άλλωστε από την πρώτη γραμμή του βιβλίου. Το λέει και ο τίτλος: Αυτόχειρες παρθένοι. Και αν ως το τέλος δεν μπορούμε να κατανοήσουμε την ακρότητα της πράξης τους είναι επειδή βρισκόμαστε αφηγηματικά έξω από το σπίτι και τις κρυφοκοιτάμε μαζί με τα γειτονόπουλα.


Η οικογένεια Λίσμπον θα μπορούσε να είναι μια κανονική οικογένεια. Τίποτε, εξωτερικά τουλάχιστον, δεν προδίδει ότι μια τραγωδία θα παιχθεί στο σπίτι τους. Ο πατέρας, ένας σεβάσμιος καθηγητής. Η μητέρα, θεούσα νοικοκυρά. Οι κόρες, μέσα στους χυμούς τους. Τι δεν πάει καλά; Ποιο ήταν το στραβοπάτημα; Ότι δεν τις άφηναν να βγουν με τα αγόρια; ότι προσπάθησαν να επιβάλουν τις πουριτανικές απόψεις τους την ώρα που ήταν έτοιμες να ανθήσουν; ότι τους πήρε η μπάλα και δεν ήξεραν πότε να ξεσφίξουν τα λουριά; Πράγματι από τη βραδιά του περίφημου πάρτι, όταν μία από τις θυγατέρες δεν γυρνά στο σπίτι στην ώρα της γιατί έχει καθυστερήσει στην αγκαλιά του αγοριού της, αρχίζει να αναπτύσσεται μια παράνοια. Τα κορίτσια κλειδώνονται κυριολεκτικά. Δεν πάνε καν στο σχολείο. Δεν βγαίνουν στην αυλή του σπιτιού, δεν πάνε για ψώνια. Γίνονται σκιές στα παράθυρα.