Το ντόμινο της σιωπής

Θα θυμάται για πάντα την πρώτη μέρα εκείνου του Ιούνη. Το ταξί σταμάτησε ακριβώς μπροστά στην είσοδο του νέου της διαμερίσματος. Στο ισόγειο μια παλιάς οικοδομής με τον αριθμό 10, το νέο της «σπιτικό» έστεκε με τα παραθυρόφυλλα μισάνοιχτα, προσμένοντας τη νέα οικοδέσποινα. Πρώτη μέρα του Ιούνη, αρχή του καλοκαιριού. Ίσως και η αρχή της καινούριας της ζωής. Η αναζήτηση αυτής της καινούριας ζωής την είχε οπλίσει με τη δύναμη που χρειαζόταν για να εγκαταλείψει τον τόπο της. Έναν τόπο λατρεμένο που μέχρι τα είκοσι της χρόνια της χάριζε απλόχερα υπέροχες στιγμές. Έναν τόπο που έμελλε αργότερα να γίνει η προσωπική της φυλακή.
Η Ζωή κρατούσε μαζί της μοναχά δύο βαλίτσες αν και το ταξίδι της από την Κρήτη στη Θεσσαλονίκη δεν θα είχε επιστροφή. Είχε υποσχεθεί στον εαυτό της ολοκληρωτική αλλαγή όσο κι αν η καρδιά της κομματιάζονταν στη σκέψη και μόνο της απομάκρυνσης από το αγαπημένο, μικρό χωριό της. Δεν υπήρχε άλλη εναλλακτική για να συνεχίσει, να συνεχίζει να ζει.