Το χαμόγελο του Καλοκαιριού

Ένας παρατημένος σκύλος και ένα περιστεράκι φιλαράκι.
Το τραίνο που έφυγε και ένα ραντεβού σε δύο ώρες.
Τα ταξίδια μου είναι σαν τα παραμύθια… Και ένας ξένος από πολύ μακριά!
Ένας γλύπτης στα βουνά της Κρήτης και η θεία Αυγούστα με την αγελάδα Φωτέ.
Μικρές ιστορίες αγάπης και πόνου…
Το ραντεβού στη ζωή που δεν έγινε ποτέ… Περιμένοντας τη φιάλη…
Ιστορίες αγάπης, η Λάουρα στη Βενετία, ο Στάθης και η Άννα στην Παβία.
Πρόσφυγες στην ίδια την πατρίδα, αέρας και σκόνη…
Το ταττού πονάει και… I love you!
«Ξέρεις, όσο μεγαλώνεις, γίνεσαι πιο μικρή», είπε και με κοίταξε
χαμογελώντας...
Δεν ξέρω τι με πιάνει και ενθουσιάζομαι έτσι. Είναι νομίζω η μαγεία της φύσης, είναι αυτός ειδικά ο τόπος με τις πολλές αναμνήσεις. Είναι το τοπίο, εκεί όπου ακόμη ο άνθρωπος οργώνει τη γη και τα χωράφια είναι γεμάτα από ζωή. Τα σπαρτά, τα φιστίκια, οι ντομάτες, όλα αυτά που δίνουν ψυχή στη γη ετούτη. Κάποιο τρακτέρ εκεί στην άκρη, κάποιοι άνθρωποι μαζεύουν πατάτες κι η οργωμένη γη μυρίζει χώμα.
Η θάλασσά μου πιο κάτω. Τα οργωμένα χωράφια φθάνουν μέχρι το κύμα και εγώ κολυμπώ εκεί. Η άμμος είναι κι αυτή διαφορετική, το χρώμα της είναι καφέ. Τα βράχια γεμίζουν από θαλασσινά πουλιά, μα δεν είναι γλάροι, είναι κάτι άλλο.
Όταν αρχίζει να πέφτει ο ήλιος, όλα γίνονται ασημένια. Το νερό, οι βάρκες, τα πετραδάκια…