Το δάκρυ του Ηράκλειτου

Τα ποιήματα προχωρούν πέρα απ’ τις αυταπάτες του δρόμου

ή

Η ουτοπία βγαίνει απ’ το πορτραίτο της κι απομακρύνεται



Αινιγματική νόηση ο θάνατος

εποπτεύει την καθημερινή συντέλεια

μια κερδισμένη μάχη κάπου αλλού

όταν η χίμαιρα εισβάλλει στο κενό

όλα τα δρομολόγια οδηγούν στη σιωπή

ένας χαώδης θεός

χτυπά το ρόπτρο της νιότης.



Ήμουν το ρόπτρο και δεν το γνώριζα

η πύλη που δε διάβηκε ποτέ

τον εαυτό της

ήμουν ακόμα εγώ

το κβαντικό αποτύπωμα

στον χτύπο της καρδιάς.

(«Το ρόπτρο»)

Ανάμεσα στη νιότη και τη νύχτα, το μεταίχμιο του χρόνου όπου κυλά διαρκώς το ποτάμι-δάκρυ του Ηράκλειτου, μέσα στις φευγαλέες αισθήσεις και στις φευγαλέες λέξεις που εντούτοις γνωρίζουν πως τίποτα δεν υπάρχει πέρα και έξω απ’ το φως, ο Βασίλης Φαϊτάς στην όγδοη ποιητική συλλογή προχωρά, στις υπαρξιακές αναφορές του, σε μια αποτίμηση ζωής: βήματα στο κενό; εφήμερη ελευθερία; διαπίστωση πως τίποτα τώρα πια δεν θα αλλάξει; παραδοχή πως το αδιανόητο θα υπάρχει πάντα; απορία για την τελική κατάληξη των δρόμων που νίκησαν τη μοναξιά/ χωρίς το χνώτο της επανάστασης.

Ποίηση μεστή, βαθειά, σύγχρονη και συλλογική. Λόγος σοφά δομημένος. Στίχοι με ένταση και ουμανιστική ουσία. Απορίες για την απουσία μιας προοπτικής μέσα στη σκοτεινή πλευρά της ιστορίας, εκεί όπου τα πάντα προμηνύουν το τέλος. Λέξεις που η καθεμιά τους ζει μέσα στις άλλες, λέξεις-πληγές, λέξεις-ημερολόγιο πλάνης, λέξεις που κλειδώνουν τον χρόνο, λέξεις που δεν ενηλικιώνονται ποτέ/ δονούν τις διαστάσεις/ αναπηδούν από τις ραφές του ορίζοντα/ του πληγωμένου ανθρώπου. Αλλά και λέξεις-καρφιά που μ’ αυτές, όπως σημειώνει σε πρώτο πρόσωπο ο Φαϊτάς: ναυπηγούμε/ την κιβωτό προαναγγελθείσας απουσίας/ να περάσω απέναντι/ διασχίζοντας τη χωροχρονική πλημύρα/ θα εξατμιστώ/ φεύγοντας απ’ ό,τι υπήρξα.

Έρωτας-ζωή-θάνατος ένα τρισυπόστατο της ανθρώπινης ύπαρξης βαθειά θεμελιωμένο σε ποίηση μέσα από τον στίχο «είμαστε τα στάχυα μιας άλλης ζωής». Μια διαδρομή-αποκρυπτογράφηση της πορείας μας μέσα στον χρόνο: γερνάς όπως η θάλασσα/ τους ασυρματιστές του ουρανού/ κοιτάζοντας/ καθώς ρυμουλκά ναυαγίων σαλπάρουν/ στο αδιανόητο. Κι αλλού: ο θάνατος έρωτας της συνείδησης με το μέλλον/ ένα τσούρμο χρόνια διακλαδίζεται στον άνεμο/ θρυαλλίδα κενού/ σπινθηροβόλο μάτι επιτηρεί.// Στις ακτές/ ένα ακατάπαυστο τέλος ανανεώνεται.

Ο Βασίλης Φαϊτάς κάνει ένα αποφασιστικό βήμα στην ερμηνεία του επί γης ταξιδιού με την ψυχραιμία του καλά προετοιμασμένου οδοιπόρου που μέσα από τις συχνότητες του χάους μετατρέπει το άρρητο σε ώριμη ποίηση:

Το ον



Γερνάω μες στη νιότη

από βλέμμα σε βλέμμα

αιώνιο είναι αυτό που θα συναντήσω

μέσα μου κατοικεί ένα ον που με υπερβαίνει

αν λείψω από κείνο που με περίμενε καιρούς

από κείνο για το οποίο ήρθα

το ταξίδι είναι μάταιο.



Η ύπαρξη απλώνεται και σφύζει

γυρεύει αέναα να βρει

το μονοπάτι εκείνου που έχτισε

το απρόσιτο

κι άφησε έξω το χάος να καταρρέει

σε εφήμερες μορφές.



Ο άνθρωπος έρχεται

από αμετάφραστες πραγματικότητες

γράφει και σβήνει

την κληρονομιά του

στη λύπη που διατρέχει τον χρόνο

όλα ανασύρονται και όλα πετούν

εκείνο που μένει

το σήμα κινδύνου

στης καρδιάς το βάθος.