Ένας ηθοποιός διημερεύει

Ο Φασουλής είναι ένα μεγάλο παιδί γεμάτο ευαισθησίες, εξεγέρσεις, αμφισβητήσεις, αμφιβολίες, ασυμβίβαστα γούστα και πολλή νοσταλγία. Πολύ συχνά επιστρέφει με βουρκωμένα μάτια στο γενέθλιο νησί του, τη Σαλαμίνα, σεργιανά στα σπιτάκια της, ψαύει τις αμόλευτες γωνιές της παιδικής μνήμης, προσπαθεί να διασώσει από τη λήθη βλέμματα, χειρονομίες, σιωπές και σημαίνουσες λέξεις, εκείνες τις απλές συνταρακτικές κουβέντες, τα τιμαλφή του λόγου με τη χλιδή της αισθητικής νηστείας.
Καθώς όμως τον κατακλύζουν αυτά τα ριζιμιά πράγματα και βρίσκεται μέσα στον απόπατο της νεοελληνικής μιζέριας, μέσα στο κιτς και στη λίγδα της καθημερινής συναλλαγής, οργίζεται, σαν τον έφηβο που του κλείνουν το δρόμο των ονείρων του, φτύνει, ειρωνεύεται, σαρκάζει, χλευάζει, κατσαδιάζει, συχνά βάναυσα χειροδικεί δια της γραφής.