Σύντομη χαρά

«Με ζωηρή συγκίνηση βλέπω σήμερα ένα δικό μου βιβλίο μεταφρασμένο στα ελληνικά. Και προπαντός αυτό την Σύντομη Χαρά. Φυσικά μια μετάφραση πάντα με συγκινεί για τον αυτονόητο λόγο ότι διευρύνεται ο κύκλος των αναγνωστών μου. Στην προκειμένη περίπτωση όμως η συγκίνηση ανάγεται και στη δύναμη της φαντασίας που όλοι μας ενστικτωδώς σχετίζουμε με την Ελλάδα, η οποία δύναμη μας οδηγεί ως στην αφετηρία της ευρωπαϊκής κουλτούρας. Είναι πολύ γνωστός ο ορισμός του «Ευρωπαίου» που ο Valery κάποτε είχε διατυπώσει και όπου τα αφορώντα την Ελλάδα είναι ασφαλώς τα πιο σπουδαία ή τα πιο σημαντικά... Αλλ’ αν δεν είναι υπερβολική η τόλμη μου, θα είχα το θάρρος να προσθέσω ότι από το μεγαλείο εκείνο, ή καλύτερα από το ελληνικό εκείνο όραμα, κάτι ήρθε ασυνείδητα ως εμένα κατά τη σύλληψη της Σύντομης Χαράς. Πράγματι αυτό είναι το μυθιστόρημα του τελευταίου ανθρώπου σ’ ένα επιθανάτιο πολιτισμό και του πρώτου σ’ ένα μέλλον που προαγγέλλεται και που δεν γνωρίζουμε πώς θα οργανωθεί. Εξ άλλου το μυθιστόρημα αυτό επιδιώκει την αρμονία και την πληρότητα του ανθρώπου, ο οποίος αποδέχεται το πεπρωμένο του, σύμφωνα με το παράδειγμα της ελληνικής αρμονίας, αυτής που κυριαρχεί, όπως συνήθως αναφέρουμε σε σχέση με την Ελλάδα, στο παιγνίδι των Απολλώνιων και Διονυσιακών διαθέσεων. Και δεν ήταν τυχαία που διάλεξα σαν προμετωπίδα του βιβλίου, εκείνη την όμορφη παράθεση της Αντιγόνης, όπου εξυμνείται ο άνθρωπος ως η ύψιστη έκφραση όλων των θαυμάτων της γης».