Η συνέντευξη

Λόγω του επαγγέλματός μου σαν παραγωγός στη δισκογραφία, συνάντησα πολλές "Νάντιες". Τραγουδίστριες που διεκδίκησαν επάξια τον τίτλο της ερμηνεύτριας και άλλες που έμειναν καλές φωνές ή στη χειρότερη περίπτωση γλάστρες, που βιοπορίστηκαν στα σκυλάδικα με την ίδια επαγγελματική κυνική της εργάτριας στη φάμπρικα.

Όλες είχαν -τουλάχιστον στην αρχή της καριέρας τους-δύο φωνές σαν αυτές που αναφέρει η Μικέλα: τη φωνή που χαϊδεύει και κολακεύει, και τη σκληρή φωνή της συνείδησης στην οποία συνήθως κλείνουμε τα αυτιά μας. Αναφέρει με διακριτικό τρόπο την ανάγκη που έχουν οι απαίδευτοι καλλιτέχνες της μουσικής να δηλώσουν ότι είναι μορφωμένοι, ότι διαβάζουν φιλοσοφικά κείμενα, λογοτεχνία, ποίηση, και να καλύψουν τα κενά της εκπαίδευσης που δεν πήραν, ο καθένας για δικούς του λόγους. Την ανάγκη να αγαπηθούν όχι για τη δόξα και το χειροκρότημα, αλλά για τον εσωτερικό τους κόσμο. Εν ολίγοις, να αγαπηθούν πραγματικά.

Είναι αξιοθαύμαστη, για μια κοπέλα στην ηλικία της Μικέλας, η ικανότητά της να διεισδύει στην ανθρώπινη φύση και ψυχή. Πιστεύω ότι θα εξελιχθεί σε σημαντική συγγραφέα και της το εύχομαι ολόψυχα, γιατί το αξίζει.

από το Εισαγωγικό Σημείωμα της Ντόρας Ρίζου