Σαράντα ποιήματα

Η μνήμη της πέτρας

Ρώτα την πέτρα «τί είναι έρωτας» και θα σου πει «αλμύρα»
Και πάλι ρώτα «τί είναι αγάπη» και θα σου πει
«η παλάμη στο μέτωπο ενός παιδιού»
Τα μάτια των ψαριών στο πανέρι απορούν
Πώς τα ξεγέλασε εκείνο το σκουλήκι
Ένα μυρμήγκι μόνο του γυρίζει γύρω γύρω
και μετά συστρέφεται
Σπάει στην μέση και πεθαίνει
Δύο δάκτυλα χοντρά επιπλέουν στην θάλασσα
Το ένα είναι δείκτης το άλλο αντίχειρας
Η γάζα στο λειψό χέρι του ψαρά μάτωσε
Πολύ αυτάρκης φαίνεστε στην τελευταία σας φωτογραφία
Κυρία Υπουργέ του Πολιτισμού
Ρώτα ένα σύννεφο, όποιο θέλεις «τί είναι επιτυχία»
και θα σου πει «ν' αλλάζεις συνεχώς μορφή
για να τρελάνεις τους ποιητές»
Μια μπαλαρίνα ισορροπεί στην ουρά ενός καρχαρία
Στον ουρανό του Αυγούστου
Μετά γίνεται κόκορας στην ράχη μιας πολικής αρκούδας
Χαμογελάει η μάνα μου στην φωτογραφία
Κάποιος μου είπε πως δεν λιώσανε τα μαλλιά της
Υποκλίσου, υποκλίσου τρέξε γύρω γύρω στην ορχήστρα
Είσαι ο καλύτερος και είσαι μεθυσμένος από την αυταπάτη
Πάτα την θυμέλη χοροπήδα διονυσιακά
Στην Επίδαυρο εντυπωσίασε τον γιο σου
Αυτό που βλέπεις πίσω σου δεν είναι η σκιά σου
Είναι ο επόμενος νέος πρωταγωνιστής