Ο απόκρημνος χωροχρόνος της ποίησης

Στη σύγχρονη ποίηση, ο χωροχρόνος της καθημερινότητας και της Ιστορίας συμπλέκεται δραστικά με εκείνον της φαντασίας, του ονείρου, της φύσης, της συλλογικής αγωνίας, των προσωπικών ανατάσεων και πτώσεων. Η ποίηση καθορίζεται από τις συνθήκες που την περιβάλλουν, τη συνθλίβουν ή και τη ματαιώνουν, αλλά δεν παύει να ανθίσταται, προβάλλοντας την πράξη της ουσιαστικής επικοινωνίας ως αναγκαία συνθήκη της ανθρώπινης ύπαρξης.

Η Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, ο Γιώργος Γεωργούσης, η Ζέφη Δαράκη και ο Βύρων Λεοντάρης συναντιούνται μεταξύ τους, όπως και με παλαιότερους ή σύγχρονούς τους ποιητές, στο θαρραλέο αντίκρισμα της μοναξιάς και του εγκλεισμού, καθώς και στην επίπονη διάνοιξη μονοπατιών που οδηγούν στην έξοδο από την αλλοτρίωση.

Γεμάτος σκιές και ρήγματα, εμπόδια κι αιφνιδιαστικές στροφές, οφθαλμαπάτες και παγίδες, ο χωροχρόνος της ποίησής τους δεν συνιστά καταφύγιο αλλά μια απόκρημνη περιοχή, εντός της οποίας διυλίζονται και δημιουργούνται βιώματα, διαθλώνται γεγονότα, μορφοποιούνται αόριστα συναισθήματα και εκλύεται ενέργεια, σχηματίζοντας τα αληθινά μας πρόσωπα.