Τέσσερα χρόνια μισές βδομάδες…

"Πίστευα πως είχα ξεμπερδέψει με το ενδεχόμενο της μητρότητας. Δεν περνούσε απ' το μυαλό μου, δεν με ενδιέφερε πια. Όταν ήμουν πιο νέα δεν ήθελα, αργότερα δεν έτυχε. Δεν ένιωθα ανάπηρη που δεν γέννησα. Δε ζήλεψα τα τσιβδά λογάκια, τα ασταθή βήματα και τα ρόδινα μάγουλα που μόνο τα νήπια έχουν. Η αφέλειά τους και οι καταπληκτικές αλήθειες που ξεστομίζουν με το πιο αθώο βλέμμα, είναι χαριτωμένες, τίποτα παραπάνω. Αγαπάω τα παιδιά, τα σέβομαι, τα παραδέχομαι.

Είναι που μου δείχνουν από πού ερχόμαστε, πως ξεκινάμε, με ποια πραγματικά, χειροπιαστά εφόδια μπαίνουμε στη ζωή ή και δεν το ξέρουμε. Μ' αρέσει που μου θυμίζουν πως κάποτε μπορούσα να μιλάω δυνατά στο δρόμο, να πίνω κόκα-κόλα απ' το μπουκάλι, να φοράω πανωφόρια στα πιο φανταχτερά χρώματα. Κάποτε μπορούσα να είμαι προκλητική, να λέω την τελευταία κουβέντα, να είμαι επιπόλαιη και καμιά φορά τεμπέλα.



Ακόμα και σήμερα, όταν τα βλέπω πολλά μαζί,, μ' εκείνα τα κακόγουστα, χοντροκομμένα παπούτσια, με τα βαριά σακίδια όπου στεγάζουν όλη τη ζωή τους, απλή και σύνθετη μαζί, τα καμαρώνω, κι αν δεν φοβόμουν μη νιώσω γραφική, αν δεν με συγκρατούσε η ίδια μου η λογοκρισία, θα τους έστελνα την ευχή μου: Να 'ναι καλά, να πλημμυρίζουν την πόλη με τους έρωτές τους, τη φασαρία τους, τους καβγάδες τους, την ορμή τους.



Όμως ποτέ δεν ένιωσα την ανάγκη να συσκευάσω μέσα σ' ένα τέτοιο σώμα τα δικά μου γονίδια και να τα στείλω έξω στον κόσμο, να παλέψουν με την ευτέλεια, τις κακές συμπτώσεις, τις ατέλειωτες ερωτήσεις".