Ερωτοτροπώντας με το μύθο

Ο αφηγητής της ιστορίας και ευνόητα εκ των ηρώων της, εντελώς συμπτωματικά και
κάτω από ιδιόμορφες συνθήκες, γνωρίζει ένα άτομο το οποίο δελεάζοντάς τον με
τις εκμυστηρεύσεις του, τον εισάγει στα εντελώς ιδιωτικά του. Ευάλωτος των
αποκαλυπτικών εκμυστηρεύσεών του, καταντά παίγνιο της ιδιορρυθμίας του, που θα
του επιφυλάξει μια καθοριστική πλάνη: τον αποκλεισμό του ενδεχομένου ο
εμπνευστής της να έχει πέσει θύμα ατυχήματος. Στο σημείο αυτό, κλείνει ο κύκλος
της επιπέδου συναναστροφής σχέσης τους όπως τον συνοψίζει ο αφηγητής
εξιστορώντας: Η έναρξη των σχέσεων μας, οφείλεται στην πεποίθησή μου ότι
διέτρεχε έναν κίνδυνο και ιδίως στο ενδιαφέρον μου να του συμπαρασταθώ.
Αντίθετα στη διακοπή τους, συνετέλεσε η άγνοιά μου ότι τον απειλούσε κάποιος
άλλος. Ωστόσο καθαυτό αφορμές της αρχής και του τέλους της σχέσης μας, δεν
αποτελούν αυτοί οι κίνδυνοι, αλλά οι παρερμηνείες τους από τη μεριά μου. Με
καθοριστικότερη αυτήν του δευτέρου κινδύνου του, επειδή απειλούσε άμεσα τη ζωή
του. Αλλά το ατύχημά του που θα αποβεί μοιραίο, συνδέεται μ' ένα δεύτερο με
ανάλογο επακόλουθο, στον ίδιο χώρο και μην απέχοντας και πολύ χρονικά από το
δικό του. Ποιος είναι ο άγνωστος που τον ακολούθησε στο θάνατο και ποια η σχέση
που τους συνέδεε; Ο αφηγητής έχοντας ευνοήσει μέσω της πλάνης του, τα δύο
καίρια ατυχήματα, την αισθάνεται σαν πρόκληση και αυτοσερβίρεται την υποχρέωση
να απαντήσει στα ερωτήματα. Eνας νέος κύκλος σχέσης του με τον υπαίτιο της
πλάνης του αρχίζει με το να τον ανακαλεί κάθε τόσο νοερά από το παρελθόν και με
συνεπαγόμενο κόστος να μοιράζεται μαζί του τόσο το ρόλο του ήρωα της ιστορίας,
όσο και αυτόν του άλλου αφηγητή. Λες και το τραγικό θύμα του προόριζε ένα
τέτοιο κατατρεγμό συνεχίζοντας πλαγίως τις εκμυστηρεύσεις του: Η επιστολογραφία
του προς τη γυναίκα της ζωής του, περιέχεται από επιστολή σε επιστολή στην
κατοχή του, κάτω από συμπτώσεις που τις αποδέχεται ως εύνοια της τύχης, στην
επιδίωξή του να εισχωρήσει στο μυστήριο του τέλους του. Τι θα τους επιφυλάξει η
κοινή τους αυτή πραγματικότητα;