Ένα μέρος που λεγόταν ελευθερία

«Διέσχιζε λέει, ένα ποτάμι για να φτάσει σ’ ένα μέρος που λεγόταν Ελευθερία. Το νερό ήταν κρύο, η κοίτη του ποταμού βραχώδης και το ρεύμα δυνατό. Όμως όσο κι αν προχωρούσε, δεν κατάφερνε να πλησιάσει την όχθη και το ποτάμι βάθαινε σε κάθε του δρασκελειά…»
Αυτό ήταν το όνειρο του Μακ. Το όνειρο της ελευθερίας που τον σπρώχνει να δραπετεύσει από το κολαστήριο των ανθρακωρυχείων της οικογένειας Τζέιμσον στη Σκωτία και που τον φέρνει συνεχώς αντιμέτωπο με τη σκληρή άρχουσα τάξη της Βρετανίας του 18ου αιώνα. Κατηγορούμενος για εξέγερση –πράξη που επισύρει την ποινή του θανάτου– ο Μακ θα είναι ένας από τους χιλιάδες καταδίκους που μεταφέρονται στις αμερικανικές αποικίες, για να εργαστούν ως δούλοι εφτά ατέλειωτα χρόνια.
Τον ίδιο πόθο για ελευθερία τρέφει μέσα της και η Λίζι Χάλιμ. Η θεληματική νεαρή αριστοκράτισσα που, αψηφώντας τα πάντα, θα σπάσει τα δεσμά ενός γάμου χωρίς αγάπη για να ενώσει την τύχη της μ’ εκείνην του Μακ. Και οι δυο μαζί, σε μια χώρα που αρχίζει να αμφισβητεί τη βρετανική μοναρχία διεκδικώντας την ανεξαρτησία της, θα παλέψουν για να βρουν τον τόπο των ονείρων τους. Όμως το ποτάμι είναι βαθύ, το ρεύμα δυνατό και η αντίπερα όχθη πολύ μακριά ακόμη…