0
Your Καλαθι
Δύο ζητωκραυγές για τη δημοκρατία
Περιγραφή
Αυτά τα δοκίμια, άρθρα, ραδιοφωνικά κείμενα, κ.λπ., γράφτηκαν σχεδόν όλα μετά τη δημοσίευση του Abinger Harvest, δηλαδή μετά το 1936.
Ήταν δύσκολο να βρεθεί ένας τίτλος για τη συλλογή. Ένας από τους νεώτερους φίλους μου πρότεινε τον τίτλο "Δύο ζητωκραυγές για τη δημοκρατία" στ' αστεία κι εγώ αποφάσισα να τον υιοθετήσω στα σοβαρά.
Η διάταξη ήταν ακόμα πιο δύσκολη. Μια χρονολογική διάταξη θα ήταν το πιο απλό. Αλλά αυτό που ήθελα ήταν το να παραγάγω ένα βιβλίο μάλλον, αντί για μια χρονολογική σειρά και το να επιβάλω κάποιο είδος τάξης στις απασχολήσεις και τις ενασχολήσεις, τις διαθέσεις και τις απογοητεύσεις των τελευταίων δεκαπέντε ετών. Ο διαχωρισμός σε δύο μέρη αποδείχθηκε χρήσιμος. Το πρώτο μέρος, Το δεύτερο σκοτάδι, έχει να κάνει με τον πόλεμο που άρχισε για τη Μεγάλη Βρετανία το 1939, αν και νωρίτερα αλλού, και που συνεχίζεται ακόμα. Θέματα όπως ο Αντισημιτισμός, οι Ναζί, η Ελευθερία, η Λογοκρισία, συζητιούνται εδώ. Το κλίμα είναι
πολιτικό και το συμπέρασμα που προτείνεται είναι ότι, αν και δεν είναι δυνατόν να περιμένει κανείς πως θ' αγαπήσουμε ο ένας τον άλλον, πρέπει να μάθουμε ν' ανεχόμαστε ο ένας τον άλλον. Διαφορετικά θα καταστραφούμε όλοι.
Το δεύτερο μέρος, Τι πιστεύω, καλύπτει την ίδια χρονική περίοδο με το πρώτο και καμιά φορά και τα ίδια θέματα, αλλά το κλίμα του είναι ηθικό και αισθητικό. Ανοίγει μ' ένα δοκίμιο που θα μπορούσε ν' αντιμετωπισθεί σαν ένα κλειδί για το βιβλίο. Μετά ακολουθούν οι τέχνες.
Η πείρα μου με οδήγησε στο συμπέρασμα ότι οι τέχνες μπορούν να δράσουν σαν ένα αντίδοτο των τωρινών μας δυσχερειών κι επίσης σαν ένα στήριγμα της κοινής μας ανθρώπινης φύσης· και μου προκαλεί ευχαρίστηση το ότι το τονίζω αυτό σε μια εποχή που υποτιμώνται και υποσιτίζονται. Τις θεωρίες για την τέχνη ακολουθούν οι τέχνες εν δράσει -στη λογοτεχνία ιδιαίτερα: από τον Skelton και τον Shakespeare ως τον Forest Reid, από τον Voltaire ως τον Proust και τον Iqbal, μαζί με άλλα θέματα που πιο δύσκολα διευθετούνται, όπως είναι η Κυρία Μίνιβερ, ο Δούκας του Πόρτλαντ, ο παππούς μου και η βιβλιοθήκη μου. Μετά ακολουθούν οι τόποι: σε αυτούς επίσης πιστεύω. Αρχίζοντας με τα Pelew Islands, που έχω επισκεφθεί ως απεσταλμένος μόνον, πετάω διαμέσου των Ινδιών και της Νότιας Αφρικής στις Ηνωμένες Πολιτείες, στην Ευρώπη, στην Αγγλία και, στο τέλος κατεβαίνω ελικοειδώς στο Abinger, στο χωριό στο Σάρρεϋ που για πολλά χρόνια ήταν το σπίτι μου.
Με αυτό τελειώνει το σύμφυρμα. Ελπίζω ότι είναι δυνατόν να παρουσιάσει κάποια ενότητα νοοτροπίας, γιατί ασφαλώς του λείπει η ενότητα της ατμόσφαιρας· ορισμένα από τα μέρη του όντας επεξηγηματικά ως προς τον τόνο τους και άλλα υπαινικτικά. [...]
Ήταν δύσκολο να βρεθεί ένας τίτλος για τη συλλογή. Ένας από τους νεώτερους φίλους μου πρότεινε τον τίτλο "Δύο ζητωκραυγές για τη δημοκρατία" στ' αστεία κι εγώ αποφάσισα να τον υιοθετήσω στα σοβαρά.
Η διάταξη ήταν ακόμα πιο δύσκολη. Μια χρονολογική διάταξη θα ήταν το πιο απλό. Αλλά αυτό που ήθελα ήταν το να παραγάγω ένα βιβλίο μάλλον, αντί για μια χρονολογική σειρά και το να επιβάλω κάποιο είδος τάξης στις απασχολήσεις και τις ενασχολήσεις, τις διαθέσεις και τις απογοητεύσεις των τελευταίων δεκαπέντε ετών. Ο διαχωρισμός σε δύο μέρη αποδείχθηκε χρήσιμος. Το πρώτο μέρος, Το δεύτερο σκοτάδι, έχει να κάνει με τον πόλεμο που άρχισε για τη Μεγάλη Βρετανία το 1939, αν και νωρίτερα αλλού, και που συνεχίζεται ακόμα. Θέματα όπως ο Αντισημιτισμός, οι Ναζί, η Ελευθερία, η Λογοκρισία, συζητιούνται εδώ. Το κλίμα είναι
πολιτικό και το συμπέρασμα που προτείνεται είναι ότι, αν και δεν είναι δυνατόν να περιμένει κανείς πως θ' αγαπήσουμε ο ένας τον άλλον, πρέπει να μάθουμε ν' ανεχόμαστε ο ένας τον άλλον. Διαφορετικά θα καταστραφούμε όλοι.
Το δεύτερο μέρος, Τι πιστεύω, καλύπτει την ίδια χρονική περίοδο με το πρώτο και καμιά φορά και τα ίδια θέματα, αλλά το κλίμα του είναι ηθικό και αισθητικό. Ανοίγει μ' ένα δοκίμιο που θα μπορούσε ν' αντιμετωπισθεί σαν ένα κλειδί για το βιβλίο. Μετά ακολουθούν οι τέχνες.
Η πείρα μου με οδήγησε στο συμπέρασμα ότι οι τέχνες μπορούν να δράσουν σαν ένα αντίδοτο των τωρινών μας δυσχερειών κι επίσης σαν ένα στήριγμα της κοινής μας ανθρώπινης φύσης· και μου προκαλεί ευχαρίστηση το ότι το τονίζω αυτό σε μια εποχή που υποτιμώνται και υποσιτίζονται. Τις θεωρίες για την τέχνη ακολουθούν οι τέχνες εν δράσει -στη λογοτεχνία ιδιαίτερα: από τον Skelton και τον Shakespeare ως τον Forest Reid, από τον Voltaire ως τον Proust και τον Iqbal, μαζί με άλλα θέματα που πιο δύσκολα διευθετούνται, όπως είναι η Κυρία Μίνιβερ, ο Δούκας του Πόρτλαντ, ο παππούς μου και η βιβλιοθήκη μου. Μετά ακολουθούν οι τόποι: σε αυτούς επίσης πιστεύω. Αρχίζοντας με τα Pelew Islands, που έχω επισκεφθεί ως απεσταλμένος μόνον, πετάω διαμέσου των Ινδιών και της Νότιας Αφρικής στις Ηνωμένες Πολιτείες, στην Ευρώπη, στην Αγγλία και, στο τέλος κατεβαίνω ελικοειδώς στο Abinger, στο χωριό στο Σάρρεϋ που για πολλά χρόνια ήταν το σπίτι μου.
Με αυτό τελειώνει το σύμφυρμα. Ελπίζω ότι είναι δυνατόν να παρουσιάσει κάποια ενότητα νοοτροπίας, γιατί ασφαλώς του λείπει η ενότητα της ατμόσφαιρας· ορισμένα από τα μέρη του όντας επεξηγηματικά ως προς τον τόνο τους και άλλα υπαινικτικά. [...]
Κριτικές
Δεν βρέθηκαν δημοσιεύσεις
