Μπουλούκια

Ρωτώ τον Γιώργο Πρίμπα αν ο Φωτόπουλος ήταν μετρ των στίχων και εκείνος είναι απόλυτος: “Όχι. Εξάλλου το είπε: “Οι «μαιτρ» των στίχων/ αν καταδεχτούνε / και τα δούνε / θα φρίξουνε / και στο καλάθι των αχρήστων / θα τα ρίξουνε.”O Μίμης Φωτόπουλος ήταν Ποιητής. Ανθρώπινος, ειλικρινής, γήινος, σεμνός. Έγραψε σε ένα συνταρακτικό και σήμερα επίκαιρο όσο ποτέ Ποίημα για τον άγνωστο αδελφό του που κείτονταν νεκρός επί κατοχής και δεν στάθηκε να τον κλάψει, γιατί πεινούσε. Έγραψε για τη μάνα, τον έρωτα, τον πόνο, την αδικία και αναρωτιόταν, ενώ «ξέρει», «γιατί ελπίζει;». Έγραφε: «γιατί μόνο η δημιουργία του γέμιζε τη ζωή». Όχι, δεν ήταν «μαιτρ» των στίχων, ήταν Ποιητής όπως Ποιήτρια ήταν, για παράδειγμα, η Κατερίνα Γώγου, που ήλπιζε να μη γίνει «ποιήτρια» και δεν είναι οι «μαιτρ» των στίχων που αναρωτιούνται, στα αστικά και μικροαστικά τους γκαλά, αν οι προηγούμενοι ήταν ή δεν ήταν ποιητές.Ο Απόστολος Θηβαίος προβληματίζεται για το αν θα μπορούσε ο Φωτόπουλος να ενταχθεί στην εθνική ποιητική επετηρίδα: “Οι περιπτώσεις του Μάνου Χατζιδάκι και του Γιάννη Τσαρούχη, επιβραβεύθηκαν μόνο κατά το τέλος τους από την ακαδημαϊκή κριτική. Θα μπορούσε κανείς να μνημονεύσει άλλες τόσες που δεν στάθηκαν τυχερές. Αυτή η αδέξια, παιδική αφέλεια, ο εγωισμός είναι στοιχείο του προσώπου μας. Ο Γιώργος Μιχαηλίδης, η Κατερίνα Γώγου, ο Σκαρίμπας, το «Στην Κ.» , ο εφιαλτικός Αλέξανδρος Κοτζιάς συνιστούν ένα περιθώριο. Στοιχείο του προσώπου μας, μονάχα και αδιάφορο σε μια ελεύθερη και γενναιόδωρη τέχνη”.