Το κάθισμα του Αετού ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΜΕΝΟ

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου

Κριτική:

Το δίπολο γύρω από το οποίο περιστρέφεται το νέο μυθιστόρημα του Φουέντες είναι το σεξ και η πολιτική - και δεν είναι η πρώτη φορά. Οπως και η ηρωίδα του, η σατανική Μαρία δελ Ροσάριο Γκαλβάν, ο συγγραφέας θεωρεί ότι η πολιτική δεν είναι παρά «δημόσια έκφραση ιδιωτικών παθών»: σ' όλα του τα βιβλία πρωταγωνιστεί, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, ο τόπος του, το Μεξικό και η πολιτική του μοίρα. Αλλά ακριβώς επειδή η άσκηση της εξουσίας ανήκει μάλλον στη σφαίρα της ψυχολογίας παρά της επιστήμης τού κυβερνάν, όσοι ερωτοτροπούν μαζί της, αναλωμένοι ψυχικά από το πάθος τους, δεν διστάζουν να μετέλθουν κάθε μέσο για να το ικανοποιήσουν: μηχανορραφίες, ίντριγκες, βυζαντινισμούς, ανίερες συμμαχίες. Ενα μυθιστόρημα ίντριγκας είναι το πολυπλόκαμο μυθιστόρημα του Φουέντες, μια ευφυής, σαρκαστική, πικρή καταγραφή ποικίλων τεχνασμάτων σκευωρίας και χειραγώγησης, γραμμένο σε επιστολική μορφή, με πρότυπο τις εμβληματικές «Επικίνδυνες σχέσεις» του Ντε Λακλό. Βρισκόμαστε στο 2020. Το τηλεπικοινωνιακό σύστημα της χώρας έχει καταρρεύσει (η Κοντολίζα Ράις τιμωρεί την «απείθεια» του Μεξικανού προέδρου), οι σχέσεις της με την Αμερική βρίσκονται στο ναδίρ, η εθνική και διεθνής κρίση παραλύει τα πάντα. Ενας νωθρός, αλλά έντιμος πρόεδρος, ο συνωμότης πρωθυπουργός του, οι υπολογιστές υπουργοί του, ο εξολοθρευτής αρχηγός της Αστυνομίας, μια μοιραία γυναίκα και ο νεαρός εραστής της, προστατευόμενος και υποχείριό της, αντιπαλεύουν μανιασμένα για το «Κάθισμα του Αετού», το σύμβολο της μεξικανικής προεδρίας· με οδηγό τον Μακιαβέλι και αφορισμούς τού τύπου «Είναι πιο σίγουρο να σε φοβούνται παρά να σε αγαπούν» ή «Στην πολιτική δεν υπάρχει προδοσία που να μην μπορείς να την κάνεις, ή τουλάχιστον να τη φανταστείς», αλληλοεξοντώνονται λυσσαλέα, για τη στιγμιαία και μόνο χαρά της επικράτησης, αφού «η πολιτική είναι ένα δείπνο βαρβάρων», όπως λέει η βουλευτίνα Παουλίνα Ταρδεγκάρδα. Στο τέλος, όταν φαίνεται να έχουν όλα κριθεί, χωρίς στην πραγματικότητα να έχει κριθεί τίποτα, κατακυρώνεται επιτέλους αυτό που ήταν γνωστό από την αρχή: ότι η πολιτική είναι ένα παιχνίδι κυκλικό χωρίς τέλος, με νικητές και χαμένους σε αέναα εναλλάξιμους ρόλους. Πνευματώδες, ανησυχητικό, κωμικό, λυρικό - ένα αριστούργημα.

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΧΙΝΑ, Ελευθεροτυπία, 22/6/2007