Η Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

Η ιστορία της Φιλοσοφικής Σχολής Θεσσαλονίκης είναι δυνατόν να διακριθεί σε τρεις βασικές περιόδους:
- Η πρώτη, η "ηρωική", κατά τον Ι. Χασιώτη, περίοδος οριοθετείται από την έναρξη λειτουργίας της Σχολής (1926 - 1927) έως τις αρχές της δεκαετίας του 1950. Την περίοδο αυτή η Φιλοσοφική Σχολή προσπαθεί να διαμορφώσει μία ιδιαίτερη "φυσιογνωμία".
- Η δεύτερη περίοδος, η περίοδος της ανάπτυξης ή της "ενηλικίωσης", έχει ως όριο post quem το 1950 και ως όριο ante quem τα μέσα της δεκαετίας του 1970. Τη χρονική αυτή περίοδο ολοκληρώνεται η διαμόρφωση των εκπαιδευτικών και ερευνητικών λειτουργιών της Σχολής.
- Η τρίτη περίοδος, τέλος, η περίοδος της αναδόμησης ή της "ωριμότητας", αρχίζει με τη μεταπολίτευση και φτάνει έως τις μέρες μας.
Στο πλαίσιο της παρούσας εργασίας εστιάζουμε την προσοχή μας σε ένα βασικό τμήμα της πρώτης περιόδου, στην περίοδο της διαμόρφωσης, η οποία συμπίπτει χρονικά με τη μεσοπολεμική περίοδο (1926 - 1940) και η οποία οριοθετείται από την έναρξη λειτουργίας της Σχολής, κατά το ακαδημαϊκό έτος 1926 - 1927, έως την έναρξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, το 1940. Στην επιλογή αυτή μας οδηγούν τα εξής γεγονότα:
α) Η περίοδος του μεσοπολέμου αποτελεί στην ιστορία, γενικότερα, και στην ιστορία και ιστοριογραφία της εκπαίδευσης, ειδικότερα, μία σαφώς οριοθετημένη φάση περιοδολόγησης με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά καθώς η πολεμική, εμφυλιακή και μεταπολεμική περίοδος, που ακολουθούν, έχουν η κάθε μία τη δική τους αυτοτέλεια και συμβολή στην ιστορία της Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης στην Ελλάδα και χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής και μελέτης, και,
β) κατά τη μεσοπολεμική περίοδο σχηματίζεται ο βασικός εκπαιδευτικός, παιδαγωγικός και ερευνητικός ιστός του δεύτερου ελλαδικού Πανεπιστημίου, το οποίο αποτελείται για ορισμένο χρονικό διάστημα μόνο από τη Φιλοσοφική Σχολή, και η ιδιαίτερη "φυσιογνωμία" τους, όπως αυτή αποτυπώνεται στις επιστημονικές τάσεις και συμπεριφορές της "πρώτης γενιάς" των καθηγητών του, στο πρόγραμμα σπουδών και στους φοιτητές και στις φοιτήτριες που εισάγονται σε αυτή. Κατά τον Ιωάννη Χασιώτη, "την περίοδο [αυτή] σχηματίστηκε ο βασικός εκπαιδευτικός και ερευνητικός ιστός του ιδρύματος, αλλά, και η ιδιαίτερη "φυσιογνωμία" του, τουλάχιστον όπως αυτή αποτυπώθηκε στις επιστημονικές και ακαδημαϊκές τάσεις και συμπεριφορές της πρώτης "γενιάς" των καθηγητών του...".