Το μαγικό μελάνι

Η Μέγκι διάβασε για χιλιοστή φορά το αποχαιρετιστήριο γράμμα προς τους γονείς της:


Πολυαγαπημένε μου Μο! Αγαπημένη μου Ρέζα!

Μην ανησυχείτε, σας παρακαλώ. Ο Φαρίντ πρέπει να πάει να βρει τον Σκονοδάχτυλο και να τον προειδοποιήσει για τον Μπάστα κι εγώ θα πάω μαζί του. Δε θέλω να μείνω για πολύ εκεί πέρα, θέλω μόνο να δω το Αδιέξοδο Δάσος και τον Βασιλιά του Χοιρομεριού, τον Κόζιμο τον Όμορφο και τον Μαύρο Πρίγκιπα με την αρκούδα του, αν σταθώ τυχερή. Θέλω να ξαναδώ τις νεράιδες και τα γυάλινα ανθρωπάκια ― και τον Φενόλιο. Εκείνος θα μου γράψει τα λόγια που θα με ξαναστείλουν πίσω. Ξέρετε ότι μπορεί να το κάνει. Μην ανησυχείτε καθόλου, ο Αιγόκερως δεν είναι πια εκεί.



Θα τα πούμε σύντομα,
σας φιλώ πολύ, Μέγκι


«Η Μέγκι είχε βαφτίσει Μελανόκοσμο τον τόπο αυτό, για τον οποίο ο Μο μιλούσε τόσο υποτιμητικά και η μητέρα της με τόση νοσταλγία... Μελανόκοσμος από το Μελανόκαρδο, το βιβλίο που αναφερόταν σε αυτό τον τόπο. Το βιβλίο είχε χαθεί, αλλά οι αναμνήσεις της μητέρας της ήταν τόσο ζωντανές, λες και δεν είχε περάσει ούτε μια μέρα από τότε που ήταν εκεί ― σε εκείνο το μακρινό κόσμο από χαρτί και μαύρη σινική μελάνη, όπου ζούσαν νεράιδες και βασιλιάδες, γοργόνες, ξωτικά της φωτιάς και δέντρα που ήταν σαν να φτάνουν στα ουράνια».

(Από τον εκδότη)