Το άλφα του κενταύρου

ΤΟ ΕΠΩΝΥΜΟ

Ο χρόνος είναι μνήμη
Ο πόνος είναι μνήμη
Ο φόβος είναι μνήμη
Ο έρωτας είναι μνήμη
Η θλίψη είναι μνήμη
Η τύψη είναι μνήμη
Η στιγμή είναι μνήμη
Η σιωπή είναι μνήμη
Το πάθος είναι μνήμη
Το λάθος είναι μνήμη
Το χρώμα είναι μνήμη
Το άρωμα είναι μνήμη

Η μνήμη έχει επώνυμο: Αθανασία


Ανάμεσα στο επίρρημα ανεπαισθήτως και στο αντώνυμό του εκκωφαντικά η νέα, τέταρτη, ποιητική συλλογή της Τζένης Φουντέα-Σκλαβούνου "Το Άλφα του Κενταύρου", έρχεται να καλύψει μια πορεία κι έναν απολογισμό: Γεννήθηκα/ πάνω στην πέτρα/ Σύρθηκα/ σε μονοπάτι κατηφορικό/ με μάτια ορθάνοιχτα/ με τη στυφή γεύση του χώματος/ ανάμεσα στα δόντια/ Κατέληξα/ σ’ ένα βαθύ χαντάκι/ Ακινητοποιήθηκα// Συνειδητοποίησα ότι πεθαίνω/ Δεν μου κακοφάνηκε/ Έβρεχε τόσο δυνατά/ στη διαδρομή ( "Η διαδρομή").
Ακόμα και οι τίτλοι των δύο ενοτήτων του βιβλίου (Ναρκοπέδιο και Φώτο Φίνις) έρχονται να υποδηλώσουν αυτήν ακριβώς την εμπειρία ζωής που κατά τα συνήθη δεν προμηνύεται ανέφελη. Ενώ το δεύτερο μέρος του βιβλίου που ουσιαστικά αποτελείται από ένα σπονδυλωτό ποίημα σε τρεις μεταξύ τους άνισες, ως προς τον αριθμό των στίχων, πράξεις δεν κάνει άλλο παρά να διαλέγεται, ίσως και να αναμετριέται ποιητικά, με τον απρόσμενο και εν πολλοίς ανεπιθύμητο επισκέπτη-θάνατο.
Τα ποιήματα της Τζένης Σκλαβούνου-Φουντέα στη σταθερότητα του ρυθμού και στην αρτιότητα του ποιητικού τους μοτίβου, παραμένουν ψύχραιμα και ασφαλισμένα ακόμα και στις στιγμές -συνήθως στους τελευταίους στίχους- όπου το κρεσέντο της συναισθηματικής φόρτισης και της ποιητικής αποτύπωσης η λογική περιχαράκωση έρχεται να απαλύνει έναν αδιάλειπτο εσωτερικό μονόλογο (Το θέμα είναι/ μη χαθούμε στα μισά) αλλά και μια εναγώνια διαπίστωση: μ’ έπεισες τελικά:/ στον έρωτα η ηδονή/ απογειώνεται/ όταν αποσχιστεί -ολοσχερώς-/ απ’ το συναίσθημα ("Προσηλυτισμός"). Αλλά και στο ποίημα "Βαθύ Κόκκινο" διαβάζουμε: Όταν πεθάνω/ θα μείνει μόνο ένα λευκό χαρτί/ από αδέξιο χέρι διπλωμένο/ κι ένα αποτύπωμα/ από πυκνό μελάνι/ Βαθύ κόκκινο.