Ζωγραφική όπως ποίηση

Θα έρθει η στιγμή που θα αξιώσει να μετρηθεί το ανάστημα του καθενός μας



Όλα θα μπουν στη θέση τους

όταν θα καταλάβεις

ότι το αντίγραφο υπερτερεί

του πρωτοτύπου

Πόσο ακριβό, άκαμπτο κι απροσπέλαστο

δείχνει το δεύτερο…

Και πόσο προσιτό, πολύτροπο και προσχωσιγενές

το πρώτο…

Copie Conforme

Με αφορμή τα έργα ενός σημαντικού/ξεχωριστού ζωγράφου, του Κώστα Καμπουρόπουλου (1939-2018), που η Τζένη Φουντέα-Σκλαβούνου αναδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο μέσα από την παρούσα έκδοση, η ποιήτρια επιχειρεί να παρουσιάσει έναν διάλογο ζωγραφικής-ποίησης διαλέγοντας πλάι σε κάθε πίνακα ένα ειδικά επιλεγμένο/σχεδιασμένο ποίημα. Δεκατρία ποιήματα δίπλα σε δεκατρείς πίνακες σε ένα είδος αναδρομικής έκθεσης του καλλιτέχνη αλλά και μιας ενδοσκόπησης / ανασκόπηση ζωής της ποιήτριας αφού άλλωστε προτάσσει ως μότο ανάλογους στίχους-ερωτήματα του Πέδρο Καλδερόν ντε λα Μπάρκα από το θεατρικό του Η ζωή είναι ένα όνειρο.

«Η ζωγραφική για τον Καμπουρόπουλο είναι ο ανθρώπινος ψυχισμός, οι ανθρώπινες σχέσεις. Στα έργα του, ακόμα κι αν πρόκειται για θαλασσογραφίες, τοπία ή νεκρές φύσεις, εμφωλεύουν ένα πλήθος συναισθήματα, όπως το συγκρουσιακό στοιχείο, η σφοδρή ερωτική επιθυμία, η βασανιστική αβεβαιότητα, μια βαθιά μελαγχολία και, σχεδόν πάντα, μια υποφώσκουσα αφήγηση. Δεν ενδιαφερόταν για την ορατή πλευρά του κόσμου, αλλά για την άλλη, την κρυμμένη βαθιά στα έγκατα της ύπαρξης. Οι πίνακές του, διαποτισμένοι από την επιρροή του δυτικοευρωπαϊκού πνεύματος, διακρίνονται για τα ασαφή περιγράμματα, τα έντονα υλικά (κυρίως λάδια) και μια στέρεη δομή σουρεαλιστικού εξπρεσιονισμού», γράφει μεταξύ άλλων η ποιήτρια στο εισαγωγικό της κείμενο.

Ένας διάλογος των δύο τεχνών που αφενός φέρνει στο φως τη δυναμική της ζωγραφικής του Καμπουρόπουλου και αφετέρου δίνει την ευκαιρία στην Τζένη Φουντέα-Σκλαβούνου για μια ενδοσκόπηση μέσω της ποίησης: Καλπάζει ασυγκράτητος/ ο βιολογικός μου χρόνος/ δύο πελώρια φτερά/ σε κάθε πόδι/ Πεισματικά αντιστέκεται/ ο βιωμένος χρόνος/ καθηλωμένος οκλαδόν/ μες στις βαθιές του ρίζες// Αλλοπρόσαλλο παιχνίδι/ Ενίοτε / κόβει το νήμα ο ηττημένος («Η γυναίκα πουλί»). Η ύπαρξη και η ψυχή παρούσες σε όλη την ενότητα του βιβλίου έρχονται να συνταυτιστούν με τις ζωντανές φύσεις των έργων του Καμπουρόπουλου. Αλλά και να διατηρήσουν την ποιητική τους αυτοτέλεια. Και την αέναη θέληση του δημιουργού να συναρμολογεί ιδέες σταθερές δίπλα και πλάι στον άνθρωπο ακόμη και σε ασταθείς εποχές: Σε ψάχνω [ ]// Αν δεν σε βρω/ πώς θα μπορέσω να σε σώσω;/ Από το προπατορικό αμάρτημα που επινόησες/ Aπ’ τους κανόνες που καθιέρωσες/ Aπό τους υπολογισμούς που βγήκαν όλοι λάθος/ Φοβάμαι μόνο μήπως δεν προλάβω/ Μήπως έχεις πεθάνει από θλίψη/ Στον σταυρό/ Στη γκιλοτίνα/ Στην αγχόνη/ Στα χαρακώματα/ Στον θάλαμο αερίων/ Σ’ ένα λευκό κρεβάτι στην Εντατική («Σωτηρία»)