Γράμματα σε μια γυναίκα

Την ώρα που τα "Γράμματα σε μία Γυναίκα" έγιναν βιβλίο, οι παραλήπτριες έγιναν Γυναίκα. Τα πρόσωπα συγχωνεύτηκαν όλα σε μία, απρόσωπη, γυναικεία μορφή. Εμείς, οι αναγνώστες, άντρες ή γυναίκες, καλούμαστε να ταυτιστούμε μαζί της.

Συμβαίνει όμως κάτι μαγικό διαβάζοντας τα "Γράμματα": χωρίς να το καταλάβει, ο αναγνώστης, που ξεκινάει την ανάγνωση ως παραλήπτης, αρχίζει σιγά-σιγά να ταυτίζεται με τον αποστολέα. Όλα συγχέονται, όλοι περνούν από τον έναν ρόλο στον άλλον με μεγάλη άνεση, διότι οι διαχωριστικές γραμμές κινούνται διαρκώς, από στίχο σε στίχο κι εμείς βρισκόμαστε πότε από δω και πότε από κει. Είμαστε μιά η γυναίκα και μιά ο ποιητής.

Αλλά το πιο συναρπαστικό συναίσθημα έρχεται, καθώς προχωρά η ανάγνωση, τη στιγμή που συνειδητοποιούμε πως θέλουμε να παίζουμε και τους δύο ρόλους, όχι εναλλάξ, αλλά ταυτοχρόνως.

Ο Ηλίας Φραγκάκης γνωρίζει καλά το θέατρο και τους μηχανισμούς του. Σκηνοθετεί ακόμα και τους αναγνώστες του, τους μοιράζει ρόλους. Μα ξέρει επίσης, πως οι αναγνώστες δεν είναι ηθοποιοί, δεν πειθαρχούν στις οδηγίες του σκηνοθέτη, δεν ερμηνεύουν τους προκαθορισμένους ρόλους. Οι αναγνώστες νοιώθουν, ταυτίζονται με συναισθήματα και συν-κινούνται.
Κι αυτό ακριβώς προσπαθεί να πετύχει.

Έτσι, το έργο, που ξεκίνησε με τη συγχώνευση των παραληπτριών στην απρόσωπη Γυναίκα-Ιδέα, καταλήγει στην διαπλοκή, στην συνενοχή των αναγνωστών με τον ποιητή. Κι αυτό είναι ευτύχημα. Και για τον μεν και για τους δε.

Όσο για τις πραγματικές παραλήπτριες των "Γραμμάτων", δεν έχουν τελικά καμία σημασία. Εκτός, ίσως, από την τελευταία. Την Ποίηση.