Μαρίκες

Εκείνο το απόγευμα τους βρήκαν μέσα στο σπίτι. Τους έδειραν άσχημα. Πολύ ξύλο.
Ο ένας, ο θηριώδης, κράταγε αυτήν, με ένα τσιρότο στο στόμα να μην ακούγονται οι οιμωγές της, κι οι άλλοι δύο, Νέσσος και Νίνο, έδερναν τον μικρό. Όταν τελείωσαν μαζί του, τα μάτια του δεν ήταν στη θέση τους. Όλο το πρόσωπο ήταν πρησμένο.
Το σώμα του γεμάτο χαρακιές, πληγές. Είχαν ξηλώσει το καλώδιο του τηλεφώνου
και τον έδερναν με αυτό. Μπουνιές, κλοτσιές. Όταν λιποθύμησε, του βάλανε το κεφάλι στο νερό και ξανά από την αρχή. Μετά ασχολήθηκαν με αυτή. Ο Νέσσος, που τα χέρια του είχαν πονέσει απ’ το ξύλο, παραχώρησε τη θέση του στον γίγαντα.

Είχαν γνωριστεί στην Ουκρανία, όταν τους είχε στείλει η οργάνωση, τον Νέσσο και μερικούς ακόμα «επίλεκτους», για εκπαίδευση σε στρατόπεδα νεοναζί.



Δυο απόκληροι γέροι, το πτώμα μιας πόρνης, ο Βλαδίμηρος, τρία προσφυγόπουλα, μια πολυεθνική νεοναζί, δυο αστυνομικοί. Τι τους συνδέει όλους αυτούς, ένα πρωτοχρονιάτικο εικοσιτετράωρο στην Αθήνα; Αυτό το ξέρει μόνον ο γάτος Τιτάκος, ο άρχοντας της πόλης.

Μια ιστορία για ξένους από άλλους τόπους και ξένους στον τόπο τους.
Μια ιστορία με μάσκες, που άλλοι τις φορούν για προστασία κι άλλοι για να κρυφτούν. Ένα μυθιστόρημα σκληρό, που αναμιγνύει το βίωμα, τη μαρτυρία, τις μνήμες και την Ιστορία με τη μυθοπλασία – γραμμένο με τρυφερότητα, χιούμορ και σαρκασμό.