Σύνταγμα - Κατ

ΣΥΝΤΑΓΜΑ - ΚΑΤ. Ο οδηγός, με αφορμή έναν άστεγο, έναν «βρωμύλο» όπως τον αποκαλεί, που μπαίνει στο λεωφορείο ενώ αυτός κάνει τα πάντα για να τον εμποδίσει, ξεδιπλώνει έναν λόγο παραληρηματικό, σκληρό, κοινότοπο, φοβικό. Έξω, η έρημη, παρακμάζουσα πόλη σιωπηλά τον ακολουθεί.

Κάθε στάση γίνεται πεδίο για νέο παραλήρημα. Επιβάτες, περαστικοί, μουσεία, έργα τέχνης, νοσοκομεία, αθλητικά κέντρα, κινηματογράφοι κι ό,τι άλλο βλέπουν τα μάτια του μπαίνουν στο στόχαστρό του. Μέσα από ελάχιστες χαραματιές μας αφήνει να δούμε τραυματικά ίχνη, πτυχές του εσώτερου εαυτού.

Οι λέξεις ξεχύνονται ποτάμι, χείμαρρος που δεν μπορεί να ελέγξει, και όσο πλησιάζει στο τέρμα αφηνιάζει, ο λόγος γίνεται πιο έξαλλος, ένα κήρυγμα μίσους, τίποτα δεν τον κρατά, παραδίδεται.

Mια νουβέλα για τον φόβο που ποτίζει κάθε έκφανση της ζωής και την απογυμνώνει. Για τον φόβο που κρύβεται πίσω από τη βία, γίνεται η πιο ακραία της μορφή, η πιο ακατανόητη, μπορεί να φτάσει μέχρι την παγωνιά του θανάτου.