Έμενε ποίημα

Η κριτική συνείδηση της Βακαλό ασκεί μια μορφή επικυριαρχίας στο ποιητικό της έργο. Δημιουργεί το ποιητικό κείμενο μέσα από την μεταφορά της εσωτερικής διεργασίας σε λόγο, ενσωματώνοντας διαρκώς τα παρελκόμενα σχόλια, αλλά και την αποστασιοποιημένη παρατήρησή της. Εκφράζεται δια λόγου, διαλογίζεται, αλλά και βλέπει το πράγμα-ποίημα στην αυτόνομη ύπαρξή του.
Στην ποίηση της Βακαλό διαπιστώνουμε ότι, μέσα από ποικίλες δοκιμές, εκείνο που παραμένει σταθερό κια διαρκώς επαναλαμβανόμενο, δηλαδή κατ' ουσίαν αιώνιο, είναι το ποίημα: τα βιώματα και η κατασκευαστική διαδικασία που τα μεταμορφώνει σε τέχνη. Αυτή είναι και η δυναμική του έργου της, που συνιστά παράδειγμα για τις μεταγενέστερες γενιές. Είναι ένα παράδειγμα που διατίθεται για προβληματισμό, για ενεργητική σχέση με τον ποιητικό λόγο, για αναθεώρηση της στατικής και περιγραφικής τάσης, καθώς υποδεικνύει τη μεθοδική πρόσληψη των διδαγμάτων του μοντερνισμού και τη διαρκή αναθεωρητική λειτουργία του ποιητικού υποκειμένου.