Ο Τιμολής

Ήταν καυτό τ' απομεσήμερο σαν το σκαρί του Τιμολή γλιστρούσε απαλά στην αρυτίδωτη θάλασσα. Στο πηδάλιο ο ίδιος έδινε τη ρότα κι η καρίνα του έσκιζε τα γαλανά νερά που πάφλαζαν υπόκωφα. Το αυγουστιάτικο λιοπύρι ανάδινε την πύρα του από την απέναντι στεριά. Σήκωσε τ' ακρομάνικά του και ξεκούμπωσε τ' άσπρο του πουκάμισο.
Ο αγέρας δρόσισε τα δασιά του στήθια κι ανάπνεψε βαθιά. Με το βλέμμα του να πλανιέται πάνω στην ογρή απεραντοσύνη και με ρομαντική διάθεση, θα 'λεγε κανείς, άφηνε το βορινό λιμάνι της Μυτιλήνης. Παραπλέοντας πάντα τη Λέσβο, έκοβε δρόμο και τραβούσε όλο βορειότερα. Μέσα στην ονειρώδη τη σιγή, οι εκρήξεις της μηχανής μονάχα ακούγονταν και οι κρωξιές των γλάρων που ακολουθούσαν με τα πετάγματά τους. Γαλήνη βασίλευε παντού και σιγαλιά. Η ψυχή του στη δροσιστική αύρα αναδυόταν σαν τ' αχνά νησιά του Αρχιπελάγους. Βραχονήσια και ψαρότοποι μένανε πίσω του και πιστά τον ακολουθούσε μια αρμάδα από δελφίνια. Σαν να 'χε η θάλασσα γιορτή, όλα ήταν άτρεμα, φωτεινά, δροσερά και ήρεμα.
Ο Τιμολής της Αναστασώς