0
Your Καλαθι
Ο Τόπος των Πιστών (Pocket)
Έκπτωση
30%
30%
Περιγραφή
Edgar Award Finalist
Το μυθιστόρημα ο Τόπος των Πιστών ήταν Υποψήφιο για τα σημαντικότερα βραβεία αστυνομικής λογοτεχνίας: Edgar, LA Times, Anthony, Macavity
Το 1985 ο δεκαεννιάχρονος Φρανκ Μακέι και το κορίτσι του, Ρόζι Ντέιλι, καταστρώνουν ένα μυστικό σχέδιο να κλεφτούν και να πάνε στην Αγγλία για να ξεκινήσουν εκεί τη ζωή τους μακριά από τις προβληματικές οικογένειές τους. Η Ρόζι όμως δεν θα πάει στο ραντεβού τους και ο Φρανκ θα υποθέσει πως απλώς αποφάσισε να την κοπανήσει μόνη της. Επί είκοσι δύο χρόνια ο Φρανκ, ο οποίος γίνεται μυστικός αστυνομικός, θα αποφύγει να επιστρέψει στην παλιά τους γειτονιά στο Δουβλίνο, στον Τόπο των Πιστών. Ώσπου μια μέρα η μικρότερη αδερφή του, η Τζάκι, του ανακοινώνει πως βρέθηκε η βαλίτσα της Ρόζι σ' ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι. Ο Φρανκ απρόθυμα επισκέπτεται το μέρος και τότε όλα ανατρέπονται: Μήπως η Ρόζι δεν έφυγε μόνη της, χωρίς αυτόν, αλλά κάποιος την εμπόδισε να πάει στη συνάντησή τους;
[Απόσπασμα από συνέντευξη της συγγραφέα στο Gawker Review of Books]
Σας περιγράφουν συχνά ως συγγραφέα που έχετε αναγάγει την αστυνομική λογοτεχνία με πρωταγωνιστές ντετέκτιβ σε άλλη κατηγορία. Συμφωνείτε με αυτό;
Πιστεύω πως ανήκω σε ένα ρεύμα συγγραφέων που αγαπούν τα μυστήρια και δεν βλέπουν τον λόγο να περιορίζονται μόνο σε αυτό, το ίδιο ισχύει και για τους αναγνώστες φυσικά. Δεν ήμουν ποτέ υπέρ της τεχνητής διάκρισης μεταξύ «καλής» λογοτεχνίας και των διάφορων λογοτεχνικών «ειδών». Ακόμα και σήμερα εξακολουθούν να επαναλαμβάνουν τα παλιά κλισέ ότι η αστυνομική λογοτεχνία είναι κακογραμμένη, ότι οι ήρωές της είναι μονοδιάστατοι ή ότι η «καλή»λογοτεχνία δεν έχει πλοκή και ότι είναι περίπλοκη. Φυσικά όλα αυτά είναι προφανώς ανοησίες. Το ψευδές αυτό φράγμα μεταξύ των ειδών διαλύεται σταδιακά γεγονός που μου αρέσει πάρα πολύ. Γιατί το κοινό πρέπει να διαλέξει ανάμεσα σε μια καλή πλοκή ή σε καλό στιλ γραφής. Γιατί να μην υπάρχουν και τα δύο στοιχεία στο ίδιο βιβλίο; Το αν εγώ πράγματι το καταφέρνω αυτό είναι άλλο ζήτημα. Αυτός είναι ο στόχος μου όμως.
Γιατί αγαπάτε τόσο τον Φρανκ Μακέι;
Είναι διασκεδαστικό να γράφεις για κάποιον που έχει μηδενική ανοχή στις ανοησίες. Ξέρει τι είναι σημαντικό γι’ αυτόν, κάνει τα πάντα για να το διαφυλάξει απ’ οτιδήποτε το απειλεί και προχωράει χωρίς δεύτερη σκέψη. Άλλωστε παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον να γράφεις για κάποιον του οποίου όλες οι βεβαιότητες για το παρελθόν ανατρέπονται, όπως συμβαίνει στον Φρανκ στον Τόπο των Πιστών.
Το μυθιστόρημα ο Τόπος των Πιστών ήταν Υποψήφιο για τα σημαντικότερα βραβεία αστυνομικής λογοτεχνίας: Edgar, LA Times, Anthony, Macavity
Το 1985 ο δεκαεννιάχρονος Φρανκ Μακέι και το κορίτσι του, Ρόζι Ντέιλι, καταστρώνουν ένα μυστικό σχέδιο να κλεφτούν και να πάνε στην Αγγλία για να ξεκινήσουν εκεί τη ζωή τους μακριά από τις προβληματικές οικογένειές τους. Η Ρόζι όμως δεν θα πάει στο ραντεβού τους και ο Φρανκ θα υποθέσει πως απλώς αποφάσισε να την κοπανήσει μόνη της. Επί είκοσι δύο χρόνια ο Φρανκ, ο οποίος γίνεται μυστικός αστυνομικός, θα αποφύγει να επιστρέψει στην παλιά τους γειτονιά στο Δουβλίνο, στον Τόπο των Πιστών. Ώσπου μια μέρα η μικρότερη αδερφή του, η Τζάκι, του ανακοινώνει πως βρέθηκε η βαλίτσα της Ρόζι σ' ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι. Ο Φρανκ απρόθυμα επισκέπτεται το μέρος και τότε όλα ανατρέπονται: Μήπως η Ρόζι δεν έφυγε μόνη της, χωρίς αυτόν, αλλά κάποιος την εμπόδισε να πάει στη συνάντησή τους;
[Απόσπασμα από συνέντευξη της συγγραφέα στο Gawker Review of Books]
Σας περιγράφουν συχνά ως συγγραφέα που έχετε αναγάγει την αστυνομική λογοτεχνία με πρωταγωνιστές ντετέκτιβ σε άλλη κατηγορία. Συμφωνείτε με αυτό;
Πιστεύω πως ανήκω σε ένα ρεύμα συγγραφέων που αγαπούν τα μυστήρια και δεν βλέπουν τον λόγο να περιορίζονται μόνο σε αυτό, το ίδιο ισχύει και για τους αναγνώστες φυσικά. Δεν ήμουν ποτέ υπέρ της τεχνητής διάκρισης μεταξύ «καλής» λογοτεχνίας και των διάφορων λογοτεχνικών «ειδών». Ακόμα και σήμερα εξακολουθούν να επαναλαμβάνουν τα παλιά κλισέ ότι η αστυνομική λογοτεχνία είναι κακογραμμένη, ότι οι ήρωές της είναι μονοδιάστατοι ή ότι η «καλή»λογοτεχνία δεν έχει πλοκή και ότι είναι περίπλοκη. Φυσικά όλα αυτά είναι προφανώς ανοησίες. Το ψευδές αυτό φράγμα μεταξύ των ειδών διαλύεται σταδιακά γεγονός που μου αρέσει πάρα πολύ. Γιατί το κοινό πρέπει να διαλέξει ανάμεσα σε μια καλή πλοκή ή σε καλό στιλ γραφής. Γιατί να μην υπάρχουν και τα δύο στοιχεία στο ίδιο βιβλίο; Το αν εγώ πράγματι το καταφέρνω αυτό είναι άλλο ζήτημα. Αυτός είναι ο στόχος μου όμως.
Γιατί αγαπάτε τόσο τον Φρανκ Μακέι;
Είναι διασκεδαστικό να γράφεις για κάποιον που έχει μηδενική ανοχή στις ανοησίες. Ξέρει τι είναι σημαντικό γι’ αυτόν, κάνει τα πάντα για να το διαφυλάξει απ’ οτιδήποτε το απειλεί και προχωράει χωρίς δεύτερη σκέψη. Άλλωστε παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον να γράφεις για κάποιον του οποίου όλες οι βεβαιότητες για το παρελθόν ανατρέπονται, όπως συμβαίνει στον Φρανκ στον Τόπο των Πιστών.
