Δύο καμένα ελβιέλα

[…] Τα καλαμοπόδαρα των επίδοξων ποδοσφαιριστών περνούσαν την πόρτα του σπιτιού τους κατασκοτωμένα και τρίχρωμα από την μπάλα στις αλάνες των Αμπελοκήπων. Σκόνη, λάσπη και μαυρίλες από τις κλοτσιές. Τα παπούτσια, με διαταγή των μανάδων, τα έβγαζαν πριν μπουν μέσα και, κρατώντας τα στο χέρι, τους τα παρέδιδαν. Ακολουθούσε η γκρίνια ρουτίνας.
«Με φάγατε πια με αυτά τα ποδόσφαιρα κι εσύ κι ο πατέρας σου. Εσένα να μη σε προλαβαίνω στο πλύσιμο και τον πατέρα σου, με τα γήπεδα κάθε Κυριακή, να μην μπορούμε σαν άνθρωποι να πάμε μια βόλτα!»
Έμπαιναν στην μπανιέρα, τρόχαγαν το κεφάλι με το σφουγγάρι μέχρι να ξεκολλήσει η σκόνη απ’ τα μαλλιά, έβαζαν σουλφαμιδόσκονη στα γόνατα και ύστερα κλείνονταν στο δωμάτιο να διαβάσουν για αύριο.
Μόλις έκλειναν την πόρτα, βρίσκονταν στο μικρό τους βασίλειο. Γύρω οι τοίχοι, γεμάτοι με αφίσες του Παναθηναϊκού –ως Αμπελοκηπιώτες– που με τα χρόνια εμπλουτίζονταν και με Μπιτλς, Πινκ Φλόιντ, Λεντ Ζέπελιν. Κάθονταν στο γραφείο και άνοιγαν μπροστά τους τα τετράδια και τα βιβλία για τις σχολικές τους εργασίες, που σε ένα μισάωρο είχαν τελειώσει. Και μετά, ξάπλωναν στο κρεβάτι και συνέχιζαν τη μελέτη με «Μπλεκ», «Ζαγκόρ» και «Όμπραξ», που τα είχαν στοίβα στα συρτάρια. Και κατά τις δέκα, βάραιναν τα βλέφαρα και παραδίνονταν σε έναν γλυκό, αθώο ύπνο, μέχρι το πρωί.