Γεννήθηκα στον Πειραιά

[...] Περπατούσα αμέριμνος στην οδό Αγχιάλου διακόσια περίπου μέτρα από το σπίτι μας της οδού Γυθείου. Ξυπόλυτος με ψώρα στα χέρια αλλά καθαρός και χορτάτος γιατί, όπως θυμάσαι, μας φρόντιζαν με επιμέλεια οι γονείς.
Ξαφνικά αισθάνθηκα πίσω μου ένα άγριο χτύπημα, να πετάγομαι μπροστά δυο μέτρα και να ξαπλώνω μπρούμυτα φαρδύς-πλατύς. Νόμιζα εκείνη τη στιγμή, ότι θα πέθαινα. Μια τεράστια γερμανική μπότα σταμάτησε δίπλα στο κεφάλι μου κι εγώ δειλά-δειλά κοίταξα να δω τι θα συμβεί. Σε λίγα δευτερόλεπτα μέτρησα το μάκρος της ζωής που μου είχε απομείνει. Νόμιζα ότι θα ακολουθούσε κλοτσιά στο κεφάλι μου. Ευτυχώς η μπότα κινήθηκε κι ο Γερμανός έφυγε στο βάθος του δρόμου. Σηκώθηκα μ' ένα ανυπόφορο πόνο στα πισινά μου και κλαίγοντας πήρα τον ανήφορο της οδού Δερβενακίων για το σπίτι. Η Ματώ, μόλις με είδε σ' αυτό το χάλι ξαφνιάστηκε, φοβήθηκε και με ρώτησε:
"Τι συνέβη και είσαι έτσι, παιδί μου;" "Με χτύπησε ένας Γερμανός" της είπα. "Πού" "Να, εδώ με κλότσησε δυνατά και πονάω ακόμα." "Γιατί σε κλότσησε;" "Δεν ξέρω." "Γύρνα να σε δω, παιδί μου." Γύρισα, της έδειξα τον πισινό μου κι αυτή έβγαλε μια κραυγή απελπισίας. "Τώρα κατάλαβα" είπε.
Τι είχε συμβεί; απλώς φορούσα ένα κοντό παντελόνι, που το είχε ράψει η ίδια η Ματώ από ένα γερμανικό σακί. Στο πίσω μέρος ακριβώς στον ποπό μου υπήρχε σε στάμπα το σήμα του αγκυλωτού σταυρού δηλαδή γι' αυτούς η γερμανική σημαία. Το είδε φαίνεται ο Γερμανός, έδωσε τη δική του εξήγηση και θέλησε με την παραλίγο θανατηφόρα κλοτσιά του να σώσει την τύχη της καταρρέουσας Γερμανίας, χτυπώντας ανελέητα τον πισινό μου [...]
Αυτά μου αφηγήθηκε ο Γιάννης Φύτρας.