Ολυμπιακό κίνημα και διεθνής πολιτική

Η σχέση μεταξύ Ολυμπιακού Κινήματος και πολιτικής πέρασε από πολλές διακυμάνσεις και πολλά επίπεδα συγκρούσεων, αφού οι δύο αυτές κοινωνικές δράσεις έχουν διαφορετική αφετηρία και διαφορετική στόχευση. Από τη μία πλευρά, οι Αγώνες βασίζονται πάνω σε μία ζεστή και δυνατή συνύπαρξη διαφορετικών λαών, θρησκειών, ιδεολογιών και πολιτισμών, στοχεύοντας στη συναδέλφωση, την αλληλεγγύη, τον ανθρωπισμό και την εμπέδωση της παγκόσμιας ειρήνης. Από την άλλη πλευρά, η άσκηση της πολιτικής επιδιώκει να εκμεταλλευθεί κάθε πρόσφορο έδαφος για να ασκήσει τη δράση της και να αποκτήσει ένα πλεονέκτημα, ικανό να τη βοηθήσει στην επιβολή της όποιας ιδέας εκφράζει κάθε φορά.

Στο διάστημα των 120 χρόνων της ζωής του, η σχέση του Ολυμπιακού Κινήματος με την πολιτική πέρασε από τρεις μεγάλες ιστορικές φάσεις. Η πρώτη αρχίζει με την ευγενή ιδέα της αναβίωσης των Ολυμπιακών Αγώνων από τον Pierre de Coubertin και φθάνει μέχρι λίγο πριν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Η δεύτερη φάση ξεκινάει δραματικά από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και φθάνει μέχρι την πτώση του Τείχους του Βερολίνου. Αυτή αναμφίβολα υπήρξε και η πιο δύσκολη περίοδος του Ολυμπιακού Κινήματος. Η τρίτη φάση είναι αυτή που ζήσαμε τα τελευταία 30 χρόνια, με την πολιτική παρέμβαση να υποχωρεί σταδιακά από τις Ολυμπιακές διοργανώσεις και τη ΔΟΕ να αντιστρέφει τα μέχρι πριν λίγα χρόνια δεδομένα και να επιβάλλει πλέον τους δικούς της όρους σε αυτή τη σχέση μεταξύ αθλητισμού και πολιτικής.

Σήμερα πια, το Κίνημα επιβάλλει τη δύναμή του και την αυτονομία του διεθνώς και καλείται να παίξει έναν πιο δημιουργικό ρόλο, στοχεύοντας στην παγκόσμια ειρήνη. Η αναβάθμιση του ρόλου του Ολυμπιακού Κινήματος στη διεθνή πολιτική σκακιέρα και η επιβολή της αυτονομίας του είναι τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της νέας εποχής του.