Νέο Γαλλικό θέατρο 2

ΕΝΤΖΟ ΚΟΡΜΑΝ: Η ΘΥΕΛΛΑ ΕΠΙΜΕΝΕΙ – «Αυτή η κρύα νύχτα θα μας κάνει όλους αλλοπαρμένους και παράφρονες» λέει ο τρελός του βασιλιά Λήρ, ενώ η καταιγίδα λυσσομανά στην άγονη γη, στην τρίτη πράξη της τραγωδίας που ο Σαίξπηρ έγραψε στις αρχές του 17ου αιώνα. Είναι στα τέλη του 20ου αιώνα, στη διάρκεια μιας άλλης κρύας νύχτας, όταν ο νεαρός Αυστριακός σκηνοθέτης Νάταν Γκόλντινγκ προτείνει στον ηλικιωμένο Τέο Στάινερ, μυθική φιγούρα του μεταπολεμικού αυστριακού θεάτρου, να βάλει ένα τέλος στα εικοσιπέντε χρόνια σιωπής και εξορίας, και να παίξει τον βασιλιά Λήρ σε μια βερολινέζικη σκηνή. Γιατί η φιγούρα του έκπτωτου βασιλιά οδηγεί τον παλιό ηθοποιό περισσότερο από μισό αιώνα πίσω, στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Τερεζίν; 139.654 Εβραίοι από την Ευρώπη εξορίστηκαν εκεί. Μόλις 17.320 επέζησαν. «Όταν γεννιόμαστε, πλαντάζουμε που ερχόμαστε/ σε τούτη τη μεγάλη των τρελών σκηνή» λέει ο βασιλιάς Λήρ.


ΓΚΥΓΙΩΜ ΓΚΑΛΛΙΕΝ: ΓΚΥΓΙΩΜ, ΓΛΥΚΙΑ ΜΟΥ ! – «Η πρώτη ανάμνηση που έχω από τη μητέρα μου είναι όταν ήμουν τεσσάρων ή πέντε χρονών. Μας καλούσε για το δείπνο, εμένα και τον αδελφό μου, λέγοντας: ‘’Γκυγιώμ, γλυκιά μου!’’ και πριν δυό μέρες, που της μίλησα τελευταία φορά στο τηλέφωνο, κλείνοντας μου είπε: ‘’Σε φιλώ, αγαπημένη μου’’». Με τρόπο αυτοβιογραφικό και ξεκαρδιστικό, ο Γκαλλιέν εκμεταλλεύεται τα παιδικά του χρόνια, τις απογοητεύσεις του, τις προσωπικές του αδυναμίες. Όπως διαφαίνεται από τον τίτλο του έργου, η μητέρα του τον ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα αδέλφια του, αναγκαστικά «υποδύεται το κορίτσι», ακόμη και στον τόνο της φωνής. Ο μονόλογος που απορρέει διερευνά την έννοια του φύλου ως στοιχείου ταυτότητας, με διαβρωτικό χαρακτήρα που ξέρει πως να διεγείρει τη σκέψη γύρω από τραυματικά θέματα.


ΛΩΡΑΝ ΓΚΩΝΤΕ: Η ΓΑΛΑΖΙΑ ΤΙΓΡΙΣ ΤΟΥ ΕΥΦΡΑΤΗ – Ο Αλέξανδρος θα πεθάνει. Αφού νίκησε τον Δαρείο, κατέκτησε τη Βαβυλώνα και τη Σαμαρκάνδη, έχτισε νέες πόλεις και ίδρυσε μια τεράστια αυτοκρατορία, ο πυρετός τον καταβάλλει. Του απομένουν λίγες ώρες ζωή. Δεν φοβάται. Ατενίζει το θάνατο και τον καλεί να πλησιάσει για να του διηγηθεί ο ίδιος τη ζωή του. Ο Αλέξανδρος μιλάει και ο θάνατος ακούει. Τον αφήνει να ξαναζήσει τη μέθη της εποχής του και να ξανανιώσει, για μια τελευταία φορά, την επιθυμία τίποτα να μην αναχαιτίσει την πορεία του. Να φτάσει ακόμα πιο μακριά, σε άγνωστα εδάφη. Την επιθυμία να μείνει για πάντα πιστός σε αυτή την εσωτερική δίψα που τίποτα δεν μπορεί να την κατευνάσει. Έπος, τραγικό ποίημα, απόλυτο θέατρο μέσα από τη γλωσσική τεχνική του, το εξαιρετικό αυτό κείμενο του Γκωντέ θυμίζει αρχαία τραγωδία.

――――――

Μέσα από τη μεγάλη και εκλεκτή πολυφωνία δημιουργών του σύγχρονου γαλλικού θεάτρου ο παρών τόμος παρουσιάζει στην Ελλάδα τρείς ξεχωριστές φωνές. Ο Κορμάν, ο μεγαλύτερος των τριών, εκδίδει τα πρώτα του έργα κατά τη δεκαετία του ’80. Αποτελεί έναν από τους λίγους επιζώντες μιας λαμπρής παθιασμένης γενιάς που έσβησε νωρίς: εκείνης των B.-M. Koltes, D.-G. Gabilly, J.-L. Lagarce.

Τον μείζονα αυτό συγγραφέα ακολουθούν δύο πολύ διαφορετικές φωνές, με κάποια κοινά χαρακτηριστικά: Ο Γκυγιώμ Γκαλλιέν και ο Λωράν Γκωντέ γεννήθηκαν το 1972? επιλέγουν τη μορφή του μονολόγου. Ενώ όμως ο ένας στρέφεται εσκεμμένα προς τη σύγχρονη εποχή με καυστικό χιούμορ, ο άλλος ανατρέχει στην Ιστορία και στο επικό ύφος.

Αξιόλογος ηθοποιός της Comedie-Francaise και πληθώρας θεάτρων, καθώς επίσης και του κινηματογράφου, ο Γκαλλιέν είναι επίσης εξαιρετικός δραματουργός.

Ο Γκωντέ είναι μυθιστοριογράφος, διηγηματογράφος και δραματουργός. Έχει τιμηθεί με το βραβείο Goncourt το 2004 για το μυθιστόρημά του Le Soleil des Scorta.