Ο αγαθός και οι δύο ληστές

Μας έλειψαν πολύ τα παραμύθια στην εποχή μας για αυτό δεν αναπαύεται η ψυχή μας. Τα ρεπορτάζ και οι αναλύσεις ικανοποιούν το μυαλό μόνο και ιδιαίτερα μια νοσηρή περιέργεια, αλλά δεν προσφέρουν σχεδόν τίποτε στην καρδιά.

Σε παλιότερες εποχές είχαμε μια μεταφυσική πίστη, που έδινε δροσιά στη ζωή μας κι απ' αυτήν την πίστη αντλούσαμε σύμβολα, που συνέθεταν τη μυθολογία. Γι' αυτό είχαμε και παραμύθια, παραμύθια ζωντανά με προφορική παράδοση όχι αλλεπάλληλες εκδόσεις, που πουλιούνται στις μεγάλες γιορτές.

Τώρα η "πληροφόρηση" μας γέμισε τυχαίες και ασήμαντες γνώσεις, που δεν μας χρησιμεύουν την άλλη στιγμή. Κάποιοι όμως αισθάνονται την απελπιστική μας κατάσταση. Μέσα απ' αυτή τη μεταφυσική παράδοση βγαίνουν πάλι τα σύμβολα και με τα σύμβολα ξαναγίνονται τα παραμύθια.

Τα παραμύθια εξορίστηκαν απ' τη ζωή μας για λίγες δεκαετίες, αλλά επιστρέφουν πολύ ωριμότερα και έχουν την συναίσθηση οι παραμυθάδες ότι εκτελούν ένα έργο μεγάλο, να ξαναφέρουν δηλαδή την αθωότητα στις ψυχές των ανθρώπων. Αυτό κάνουν και τα παραμύθια του Κώστα Γανωτή "Ο αγαθός και οι δύο ληστές" που έτυχαν μιας εκπληκτικής εικονογράφησης από την Μαρία Κόκκου η οποία και επιμελήθηκε καλιτεχνικά την έκδοση.