Ευτοπία

Σε ένα πρωτότυπο εγχείρημα ποιητικού διαλόγου, ο Ευριπίδης Γαραντούδης και η Σοφία Κολοτούρου συνομιλούν εντατικά με τη φόρμα του σονέτου, αναπτύσσοντας μία συνομιλία ετών (κυρίως στη διάρκεια της πανδημίας του covid-19) και συνθέτοντας, μέσω αυτής της συνομιλίας, έναν ευτοπικό κόσμο σε 120 σονέτα. Τα 60+60 σονέτα συνομιλούν ανά ζεύγη, ένα προς ένα, αλλά και αρθρώνουν εφαπτόμενους κύκλους, με άξονες τη θεματική ύλη τους, τις τροποποιήσεις της φόρμας τους, τη μετάπτωση του τρόπου τους (από τον λυρισμό στη σάτιρα), τις αλλαγές της διάθεσης των συνομιλητών (από την εσωστρέφεια και την εξομολόγηση στην εξωστρέφεια και στην υιοθέτηση ρόλων ή προσωπείων). Ανατρέχοντας στη σονετική παράδοση αιώνων, τόσο στην ελληνική όσο και στην ευρωπαϊκή ποίηση, και συνεχίζοντάς την, η Ευτοπία μπορεί να αναγνωστεί και ως εγχείρημα δοκιμασίας αφενός της αντοχής του σονέτου μέσα στον χρόνο και αφετέρου της ζωτικότητάς του σήμερα. Στον πυρήνα, πάντως, αυτού του εγχειρήματος παραμένει η ανάγκη η επικοινωνία να στερεωθεί σε ευτοπία, μέσα σε έναν δυστοπικό κόσμο.

Διαβάστε ένα ζευγάρι σονέτων παρακάτω:

[Ε.Γ.]

ΟΙ ΕΥΕΛΠΙΔΕΣ ΝΕΚΡΟΙ ΤΟΥ ΩΡΑΙΟΥ ΜΑΣ ΚΑΘΡΕΦΤΗ

Well, sometimes a little bit of faith can go a long, long way
Nick Cave, «Waiting for you», Ghosteen

Λες είν ? καιρός για απόδραση πια απ ? τα σονέτα;
Να πάρουμε παρέα τον δρόμο για τα θαύματα
της καθημερινής ζωής; Κι όπου τα σκέτα,
τ ? απλά τα πράγματα θα κλείσουνε τα τραύματα

που ανοίξαμε στην τρωτή κι εύφωνη ψυχή μας;
Αλλάζοντας μ ? ήχους και συλλαβές –κενό
επάνω μας το διάστημα– τα αισθήματά μας;
Στον όγδοο στίχο φτάσαμε στο δειλινό.

Σοφία, μοχθήσαμε για να ?μαστε οπλισμένοι
με μάσκες ένα με το δέρμα, προσωπεία
της ποίησης που τώρα μάς κοιτά θλιμμένη,

βουβή και μόνη, απ ? τον ωραίο μας καθρέφτη·
τον επιτάφιο που στολίσαμε με τα ία,
ευέλπιδες νεκροί, καθώς το σκότος πέφτει.

[Σ.Κ.]

PER ASPERA AD ASTRA

Dance me to your beauty with a burning violin
Leonard Cohen

Ο θάνατος σαν πέπλο στα επουράνια
π ? ανοίγει, φανερώνει το στερέωμα.
Είν ? ώρα που γυμνή προβάλλ ? η ορφάνια
σε δυο σωμάτων πρώην συνοστέωμα.

Σαρξ εκ σαρκός· τώρα αμετάκλητα στο χώμα·
και χους εις χουν. Ωστόσο ποιον παρηγορεί
ο Λόγος ή κι αυτός που παίζει ακόμα
ένα φλεγόμενο, μυστήριο βιολί;

Αν είμαστε από τ? άστρα κι από ενέργεια
με πνεύμα καμωμένοι αντί για ύλη;
Αν όλα τα επίγεια και τα υπέργεια

πρωθύστερα μηνύματα έχουν στείλει;
Απόκοσμου βιολιού ο εξαίσιος ήχος·
πόση οδύνη αντέχει ο ύστερος στίχος;