Για μια Σφαιρική και Πολυδιάστατη Ιστορική Εκπαίδευση

Στο βιβλίο αυτό παρελαύνουν έννοιες που, παρά το επιστηµονικό τους περιεχόµενο, διαχέονται όλο και περισσότερο στην κοινωνία των πολιτών και στον δηµόσιο λόγο, αφού σχετίζονται µε τον τρόπο που οι άνθρωποι αρθρώνουν τη σχέση τους µε το ιστορικό παρελθόν και την ιστορική µνήµη, κυρίως την τραυµατική. Εντούτοις, η βασική τους χρήση αφορά τη θεσµική ιστορική µάθηση σε όλες τις βαθµίδες του εκπαιδευτικού συστήµατος, αλλά συνάµα και την άτυπη, η οποία παραπέµπει σε όλες τις εστίες παραγωγής ιστορικού νοήµατος (οικογένεια, κοινωνικός περίγυρος, µουσείο, διαδίκτυο, κινηµατογράφος κ.ά.). Οι έννοιες αυτές έχουν ως γενέθλιο τόπο ένα διεπιστηµονικό πεδίο που σχηµατίζεται στις διατοµές της επιστηµολογίας της ιστορίας, της διδακτικής της ιστο­ρίας, της δηµόσιας ιστορίας, των σπουδών της µνήµης και του ιστορικού τραύµατος. Αυτό όµως δεν σηµαίνει, ειδικά όταν γίνεται λόγος για το περιβάλλον του σχολείου, ότι δεν διαµορφώνουν ένα πυκνό δίκτυο σχέσεων και µε τη γνωστική ψυχολογία, την παιδαγωγική θεωρία, την κοινωνιολογία της εκπαίδευσης και τις κριτικές διαπολιτισµικές προσεγγίσεις.

Το βιβλίο απευθύνεται όχι µόνο στην/στον εν ενεργεία εκπαιδευτικό που διδάσκει το µάθηµα της ιστορίας, καθώς της/του παρέχει τα µέσα για να εκσυγχρονίσει και να αναδιατάξει τις γνώσεις, το εννοιολογικό οπλοστάσιο και τις διδακτικές πρακτικές του, αλλά και σε όλους τους επαγγελµατίες που ασχολούνται µε τον τοµέα της κουλτούρας και του πολιτισµού, ιδίως όσες/όσους εµπλέκονται στην παραγωγή και διακίνηση ιστορικών µηνυµάτων στον χώρο της δηµόσιας ιστορίας (µουσειολόγους και µουσειοπαιδαγωγούς, σχεδιαστές εκπαιδευτικών προγραµµάτων και κατασκευαστές ψηφιακών προϊόντων ιστορικής κουλτούρας, ειδικούς κινηµατογραφιστές και τόσους άλλους). Αφορά, παράλληλα, στις φοιτήτριες και στους φοιτητές Τµηµάτων Ιστορίας και Παιδαγωγικών Σχολών, τις/τους µελλοντικούς εκπαιδευτικούς, γιατί όσα διαλαµβάνονται στις σελίδες του συντελούν στη δια­µόρφωση και υπεράσπιση µιας επαγγελµατικής αυτοεικόνας που δεν τους θέλει στη συµβατική θέση του ιµάντα µεταβίβασης, αλλά σε εκείνη του κριτικoύ διανοούµενου που οργανώνει, µετασχηµατίζει και εξατοµικεύει µε υπευθυνότητα τη µαθησιακή διαδικασία.