Ιστορία και τραύμα

Τι κοινό υπάρχει ανάμεσα στους τρελούς, τους αγαθούς διανοούμενους και τα παιδιά; Τι κοινό έχουν ο Ραμπελαί με τον Βίττγκενστάιν, ο Αρτώ με τον Σρέντινγκερ, ο Καρτέσιος με τον Κάντορ, ο Όμηρος με το γιαπωνέζικο θέατρο Νο; Η Francoise Davoine (Φρανσουάζ Νταβουάν) και ο Jean-Max Gaudilliere (Ζαν-Μαξ Γκωντιλιέρ) τους συναπαντούν, πέφτουν στ’ αλήθεια επάνω τους, καθώς ιχνηλατούν τις παρεκκλίσεις, τις ανατροπές και τα επιτεύγματα του ανθρώπινου πνεύματος στον απόκοσμο και αν-οίκειο χώρο του τραύματος και της καταστροφής. Οι προσωπικές ιστορίες των ανθρώπων συνδέονται με την Ιστορία. Κάθε φορά, πέρα από τα συμπτώματα και τις κρίσεις, αποκαλύπτεται η ανείπωτη φρίκη του πολέμου, της προδοσίας, της κατάλυσης του κοινωνικού ιστού. Η κατανόησή τους μέσα στην αμεσότητα της μεταβίβασης μας δίνει το κλειδί της θεραπείας. Η ιστορικοποίηση των στιγμών κατάρρευσης του κοινωνικού δεσμού μέσα στην ανάλυση παρέχει αυτή τη βεβαιότητα που είναι αναγκαία για τη γένεση του υποκειμένου.

Σε αυτό του βιβλίο, όπου η γαλλική ψυχαναλυτική σκέψη συναντιέται με την αμερικανική ψυχιατρική σε συνθήκες καταστροφής ή πολέμου, οι συγγραφείς θέτουν σε επερώτηση τα κλασικά "εργαλεία" της ψυχανάλυσης. Επαναπροσδιορίζουν το ιστορικό της έργο, καθόσον επανεξετάζουν τη δυνατότητα μιας υποκειμενικότητας στο χώρο του τραυματικού.