Μαύρο νερό

Από την πρώτη κιόλας γραμμή του, το Μαύρο Νερό αμφισβητεί σχεδόν ό,τι συμβατικά συνδέεται με κάποιο δραματικό, διαλογικό, αμφίστομο και τελεολογικά «θεατρικό» κείμενο. Αν και η ίδια η συγγραφέας ομολόγησε
-αυθόρμητα- τη θέση του σαν μια ακόμη επιγονική παραφυάδα στο γενεαλογικό δέντρο των Βακχών, ακόμα και όταν η ίδια -απρόθυμα- το θεώρησε τμήμα της δραματικής παραγωγής της, ακόμα κι αν οι πάντα διψασμένες για το νέο θέατρο γερμανόφωνες και αγγλόφωνες σκηνές -αυτόματα- το υιοθέτησαν αμέσως και
του έδωσαν σάρκα από τη σάρκα τους και φωνή από τη φωνή τους, και με όλες αυτές τις άνωθεν διαβεβαιώσεις, εκείνο με το οποίο ακόμη ξεκινά η ανάγνωσή μας και αυτό με το οποίο ολοκληρώνεται παραμένει περίπου το ίδιο: Πού βρίσκεται εδώ, στο Μαύρο Νερό της Γέλινεκ, το «θέατρο» που γνωρίζουμε;
Από την εισαγωγή του Γρηγόρη Ιωαννίδη

«Αδειάστε τον δρόμο αμέσως, αλλιώς αυτός ο λαγνoβόρος επιβολέας της τάξης θα σας τσαλαπατήσει, στους ανοιχτούς δρόμους που όλοι του ανήκουν, θα σας ξυλοκοπήσει ή έστω με το αμάξι θα σας καβαλήσει το κεφάλι, να σας το σπάσει! Πήρατε κιόλας θέση; Βάλατε το κεφάλι κάτω από τους τροχούς; Έτσι! Την ψήφο τη ρίξατε; Δεν πήρατε απόφαση ακόμα; Δεν πειράζει, την πήραν αυτοί για εσάς».