Το υλικό των ονείρων

Έμμετρη μυθιστορία στον 21ο αιώνα; Ακόμα κι ο τρελός Κιχώτης θ' απορούσε.
Αυτό το βιβλίο γεννήθηκε σ' ένα όνειρο - και δεν ξέρω από πού ήρθε.
Ξέρω μόνο ότι ξύπνησα ένα πρωί, πριν από έξι χρόνια, χαρούμενος. Είχα δει μια ολόκληρη ιστορία, έναν κόσμο ονειρικό, όμως τόσο αληθινό. Σημείωσα βιαστικά τα ονόματα των ηρώων, μην τυχόν και τα ξεχάσω καθώς θα επέστρεφα στην πραγματικότητα.

Ήταν ο σοφοτρελός Διογένης κι η τυφλή Αρετούσα - εκείνη δέκα φορές πιο σοφή. Ο Γέρος του Πύργου, ένα φίδι με σώμα ανθρώπου, κι η φαύλη πριγκίπισσα. Ήταν ο Ζαγρέας, ο Ζάχος, το παιδί που μεγάλωσε στο γυναικείο μοναστήρι, έγινε ήρωας κι ύστερα έμαθε να είναι άνθρωπος. Ήταν η κόρη με τα ξανθιά μαλλιά. Ο γέρος που γελούσε, το παιδί στην έρημο, η εγκυμονούσα. Τα τρία τέρατα, ο Άδης κι ο Βαρκάρης. Το πουλί με τη φωνή ανθρώπου, ο Βασιλιάς της Θούλης, οι τρεις μάγισσες κι ο Τυφών. Η μοναχή που δεν μιλούσε κι οι θεοί που έγιναν αγάλματα.

Όλοι ζούσαν γύρω από τη μυθική Αρκαδία, ένα βασίλειο που δεν χωράει σε κανένα γνωστό χώρο και χρόνο. Παρά μόνο στον ονειρικό, κάπου ανάμεσα στο Ποτέ και στο Πάντα.