Ορφέως 2

Το ΟΡΦΕΩΣ 2 είναι η τρίτη λογοτεχνική περιπλάνηση του δημοσιογράφου Ηλία Π. Γεωργάκη. Όταν τα στοιχεία της αλφαβήτου σμιλεύουν τη ζωή, όταν τα αριθμητικά σύμβολα της δίνουν υπόσταση, η ζωή γίνεται στιχάκι που ταξιδεύει στο χαρτί, στο πέλαγος, στο χρόνο. Και μέσα σ' όλα αυτά, η Λευκάδα, η μεγάλη ερωμένη.





ΚΡΙΤΙΚΗ



Λιτή, εκφραστική γραμμή, επιμονή στην ενέργεια του ρήματος και του ουσιαστικού και όχι του επιθέτου, υποδόριο χιούμορ και απουσία του οιουδήποτε πνεύματος οργίλης καταγγελίας: αυτά είναι τα χαρακτηριστικά της γραφής του Ηλία Π. Γεωργάκη στο Ορφέως 2, έναν ιδιαίτερα κομψό τόμο, στον οποίο φιλοξενούνται ποιήματα χωρισμένα σε τρεις ενότητες, με τους χαρακτηριστικούς τίτλους «Γράμματα», «Αριθμοί» και «Χορηγός ονείρων». Ο Γεωργάκης, που έχει γεννηθεί το 1960 και δημοσιογραφεί εδώ και μία εικοσαετία στα «ΝΕΑ», είναι πολύ προσεκτικός στον τρόπο με τον οποίο στήνει τους στίχους του. Μονολεκτικός, χωρίς φτιασίδια, και με ένα νόημα το οποίο ολοκληρώνεται μόνο μετά το πέρας της ανάγνωσης (με ένα νόημα, για να το πω με άλλα λόγια, που κάθε άλλο παρά προβλέψιμο εμφανίζεται), ο Γεωργάκης προβάλλει αθόρυβα και χαμηλόφωνα όλα τα θέματά του. Από πού, όμως, ακριβώς αντλεί τη θεματογραφία του; Μα, από την αστείρευτη δεξαμενή της καθημερινότητας και της ατομικής ύπαρξης.

Ο έρωτας, ο φόβος της φθοράς και του θανάτου, τα σχήματα που παίρνουν τα πράγματα τριγύρω μας, όταν τα αντικρίσουμε με ένα κάπως παρατεταμένο βλέμμα, οι παράξενες διαδρομές τις οποίες ακολουθεί η μνήμη με αφορμή ένα εντελώς τυχαίο συμβάν ή τα όνειρα που γεννιούνται για να χαθούν στο άπειρο, δίχως κανεις να προλάβει να καταλάβει με ποιον τρόπο εξαφανίστηκαν τόσο ξαφνικά, όλα, δηλαδή, τα ανεπαίσθητα εκείνα και μονίμως φευγαλέα στοιχεία, που περνούν κάθε τόσο χωρίς την παραμικρή προειδοποίηση από τη ζωή μας, αποτελούν τη γραμμή πάνω στην οποία κινείται ο Γεωργάκης, αποφεύγοντας πάντα την οποιαδήποτε σπουδή ή μεγαλοστομία: Κάποτε/ήταν/μηδενικό./Φαίνεται/ ότι του άρεσε/και έριξε/πάσσαλο,/για να/μείνει/στο/χρόνο./Εμένα/πάντως/μου θυμίζει/ένα μπαλόνι. Κλίμα οικειότητας και ατμόσφαιρα ρεμβασμού, που δεν καταλήγουν ποτέ στο μελόδραμα ή στην αισθηματολογία, χάρη σε μια φύσει και θέσει ειρωνική προδιάθεση.



Β. ΧΑΤΖ.

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 10/01/2003