Το τελευταίο ξέφωτο

Αναμφισβήτητα, η μόνη βεβαιότητα της ζωής μας είναι ο θάνατος. Αν και συνδέεται άρρηκτα με τη ζωή ως απόληξή της, επισύρει τον αγκυλωτικό φόβο. Διαχρονικά και ποικιλότροπα έχουν διατυπωθεί πλήθος απόψεων και θεωριών από θρησκείες, φιλοσόφους, συγγραφείς και ερευνητές, στην προσπάθεια να καταπραΰνουν ή να εξαλείψουν αυτόν το φόβο. Απ’ τους Πυθαγόρειους, το Σωκράτη, τον Πλάτωνα -μέσω του διαλόγου «Φαίδων»-, τον Αριστοτέλη, τον Επίκουρο, μέχρι και τους νεότερους που ακολούθησαν τα βήματά τους, όπως ο Carl Jung.
Είναι εύλογα τα ερωτήματα που τίθενται για εκείνη την ενορατική στιγμή της μετάβασης. Όταν φτάσεις στο «Τελευταίο ξέφωτο» του φθαρτού και «ξεκαθαρίσει» εντελώς το σκιώδες τοπίο της ανθρώπινης ύπαρξης, τότε θα σοφιστείς ή θα δειλιάσεις; Πώς θα διαχειριστείς την επερχόμενη, μεγάλη ήττα; Με ποιόν τρόπο θα ομαλοποιηθεί η όδευση στην άγνωστη διάσταση του απερίγραπτου και πώς θα καθυποτάξεις την τραγική αίσθηση της απόγνωσης που σε κατακλύζει; Είναι ικανό το ανώτερο πνεύμα να δομήσει μια ιδεατή κατάσταση και να ισορροπήσει, ούτως ώστε να οδηγηθεί, έστω, σε μια ακροβασία συγκερασμού, ή ακόμη και να προηγηθεί μια «Νέκυια»;
Ίσως, το έργο να τιτλοφορείτο διαφορετικά, δανειζόμενο το σκεπτικό του Σωκράτη στο «Φαίδωνα», «Αναμένοντας το δαίμονά μου» , ή « Ατενίζοντας τον Πήγασο» που παραδίδει τις ψυχές των ποιητών στις ανοιχτές παλάμες του Θεού.