Μουσική και γλώσσα

Κεντρικός άξονας των μουσικολογικών αναζητήσεων και μελετών του Θρασύβουλου Γεωργιάδη, ήταν πάντοτε η σχέση μουσικής δομής και γλώσσας. Το θέμα αυτό πραγματεύεται εντελώς πρωτότυπα και με μοναδική οξυδέρκεια σχεδόν σε όλες τις βασικές εργασίες του. Το πρώτο μεγάλο ερέθισμα μιας τέτοιας ερευνητικής πορείας, που κάλυψε ολόκληρη την επιστημονική του σταδιοδρομία, δέχθηκε προφανώς από την ενασχόλησή του με τον αρχαίο ελληνικό ρυθμό, μουσικό και ποιητικό, τον οποίο εντοπίζει στην αρχαία ελληνική γλώσσα. Στο βιβλίο του "Μουσική και Γλώσσα", ο Θ.Γ. Εξετάζει σε βάθος τη γένεση της ευρωπαϊκής μουσικής, παρακολουθώντας την στορία της μελοποίησης της λειτουργίας, που για πολλούς αιώνες ήταν ο κύριος φορέας της εξέλιξης της ευρωπαϊκής πολυφωνίας. Το πρωταρχικό στοιχείο και εδώ είναι η γλώσσα. Αυτό που έδωσε νόημα στη μουσική, ήταν ακριβώς η συμβίωσή της με τη γλώσσα -και μάλιστα με τη θρησκευτική γλώσσα- και η εξελικτική πορεία αυτής της συμβίωσης. Παράλληλα, όπως ο Θ.Γ. αναφέρει: "Η ευρωπαϊκή μουσική από την ελληνική αρχαιότητα, ώς το τέλος της εποχής των κλασικών της Βιέννης, αποτελεί ένα έλλογο σύνολο. Μέχρι αυτή την εποχή, στην εκάστοτε νέα μουσική περιλαμβάνονταν implicite οι προηγούμενες βαθμίδες εξέλιξής της. Το πνεύμα της μουσικής υφής, η αρχιτεκτονική της δομή, ήταν κατά κάποιο τρόπο η ιστορική της μνήμη. Έτσι στους βιεννέζους κλασικούς, στους οποίους κορυφώνεται αυτή η εξέλιξη, είναι ενεργό το άθροισμα όλης της ιστορικής μουσικής".