Η αρχή της μη ικανοποιήσεως της ασφαλιστέας αξιώσεως

Στο παρόν πόνημα, από oλόκληρο το φάσμα του ουσιαστικού (γενικές αρχές του αστικού δικαίου, γενικό και ειδικό ενοχικό δίκαιο, εμπράγματο δίκαιο, οικογενειακό δίκαιο, κληρονομικό δίκαιο, γενικό μέρος εμπορικού δικαίου, δίκαιο των εταιριών και των αξιογράφων, δίκαιο των συμβάσεων leasing, factoring και franchising, δίκαιο των εμπορικών αντιπροσώπων, των εμπορικών και παραγγελιοδοχικών αντιπροσώπων και των διανομέων, δίκαιο της βιομηχανικής ιδιοκτησίας, δίκαιο της κοινοπραξίας, δίκαιο του σήματος, της εταιρικής επωνυμίας, των τεχνικών δημιουργιών και του ανταγωνισμού, δίκαιο προστασίας των καταναλωτών, δίκαιο των προσωπικών δεδομένων, δίκαιο προστασίας των αξιώσεων εναντίον πιστωτικών ιδρυμάτων, δίκαιο της εγγυητικής επιστολής, τραπεζικό δίκαιο) και του δικονομικού δικαίου, εντοπίζονται εκείνες εκ των αξιώσεων του ιδιωτικού δικαίου, οι οποίες είναι αρκούντως δυσχερείς στη θεωρητική σύλληψή τους, άρα και στην εφαρμογή τους στην in concreto περίπτωση, επομένως και δυσχερώς εφαρμόσιμες από τον δικαστή των ασφαλιστικών μέτρων, ο οποίος – σημειωτέον – στη συνέχεια θα είναι ex officio υπόχρεως να ανεύρει το προσήκον στην εκάστοτε ασφαλιστέα αξίωση ασφαλιστικό μέτρο, προκειμένου εν τέλει να ερευνήσει και το κρίσιμο ζήτημα, εάν το μέτρο αυτό επιφέρει ή όχι απαγορευμένη ολοσχερή ικανοποίηση της εν λόγω αξιώσεως. Στο ανά χείρας πόνημα γίνεται εξαντλητική διερεύνηση των εν λόγω αξιώσεων, αφενός ως προς την νόμω έννοιά τους, αφετέρου ως προς το αρμόζον σε καθεμία ασφαλιστικό μέτρο και εκ τρίτου ως προς το εάν το μέτρο αυτό επιφέρει ή όχι προσβολή της απαγορευτικής ρήτρας.