Συμφωνίες απλοποιημένης μορφής

Ουσιαστικό όργανο διάπλασης των διακρατικών σχέσεων με μάλλον αυξανόμενη σημασία, η πρακτική σύναψης διεθνών συμφωνιών δίχως τη συγκατάθεση του Κοινοβουλίου αναπτύσσεται στο περιθώριο του θετικού συνταγματικού δικαίου. Το ελληνικό Σύνταγμα μάλιστα, όχι μόνο δε νομιμοποιεί ρητά μια τόσο συχνή και πολυδιάστατη πρακτική. Αντίθετα φαίνεται πως την απαγορεύει.

Εξετάζοντας την ίδια την ελληνική πρακτική σύναψης τέτοιων συμφωνιών, η παρούσα μελέτη επιχειρεί να αποσαφηνίσει αφενός τη θέση και την εκφορά τους στις διεθνείς σχέσεις, αφετέρου την ένταξή του στην εσωτερική έννομη τάξη και τη μεταχείριση τους από αυτή. Ο ρόλος, η υποχρεωτικότητα, η θεματική, τα συμβαλλόμενα μέρη, η ονομασία, η μορφή αλλά και η αρμοδιότητα υπογραφής και έγκρισης, η δημοσίευση, η εγκυρότητα, η τυπική και η χρονική ισχύς αυτών των συμφωνιών εξετάζονται από τη σκοπιά του ελληνικού -και παρεμπιπτόντως του συγκριτικού- συνταγματικού δικαίου αλλά και από τη σκοπιά του διεθνούς δικαίου, το οποίο παρακολουθεί "διακριτικά" μια ως επί το πλείστον εσωτερική διαδικασία, επιδιώκοντας ωστόσο να διαφυλάξει αυτό που του αναλογεί, που δεν είναι άλλο από την τήρηση της αρχής "pacta sunt servanda".