Εποχή συγκομιδής

Μου δόθηκαν δύο τετραγωνικά ορίζοντας και λίγα ανθισμένα λουλούδια

Ρήματα παντού ενεργητική θλίψη υπερθετικός («αντι - χαϊκού»)

Η Εποχή Συγκομιδής, δεύτερη ποιητική συλλογή του Γιώργου Δ. Γεωργούλα αποτελεί το πέρασμα από την εποχή της μαθητείας, από τις μνήμες (του χθες) στην εποχή της δράσης, της ωριμότητας (του σήμερα/τώρα). Μια πρόωρη ενδεχομένως αναψηλάφηση, (αφού ούτως ή άλλως ο Γ.Δ.Γ. βρίσκεται στην εξέλιξη της πορείας του), αλλά αναγκαία προκειμένου να οικοδομηθεί «ο προαύλιος κόσμος» του σε στέρεες βάσεις της νέας συνέχειας: Επιδοθήκαμε σ’ έναν ατέλειωτο, αυτόχειρα πυροβολισμό της παιδικότητας/ Καλύφθηκαν τα πρόσωπα με επιχρυσωμένα ελάσματα, επινοημένα χαμόγελα/ Και, μεγαλώσαμε («ορθοπεδία»).

Και στην αναπόφευκτη συνθήκη «συναλλαγής» γράφει μεταξύ άλλων:

Στη ζωή αφήνεις και μπαίνουν λεπτομέρειες Κάποτε ένας πλανόδιος πωλητής με κάστανα και λίγο χιόνι/ αγόρασα μια χούφτα από χειμώνα/ Αργότερα μια γυναίκα με κήπο και λουλούδια/ αγόρασα γαρίφαλα και της τα χάρισα/ Κάποια στιγμή –δεν θυμάμαι ακριβώς– μπήκε κι ένας θεός/ τού ψηλάφισα για μέρες τις παλάμες/ Επέμεινα λίγο παραπάνω πιέζοντας τις τρύπες ως εκεί/ που σκάλωνε το δαχτυλίδι αρραβώνων μου/ μα δεν βρήκα κάτι ν’ αγοράσω/ Με τον καιρό ο όγκος των επισκέψεων μεγάλωνε/ οικοδομικά τετράγωνα/ πολυκαταστήματα νεωτερισμών/ μια πόλη να χωρέσει μια σταλιά ζωή/ Θέλησα κάπου να ταιριάξω/ λέγοντας ναι, λέγοντας όχι/ με συναναστροφές εδώ με συναναστροφές εκεί...

Η ενασχόλησή του στην προετοιμασία του διδακτορικού στον βαρύ φορτωμένο κόσμο των εγκλείστων όπου επιχειρεί να αξιοποιήσει τις δυνατότητες λογοτεχνικής ανάγνωσης και γραφής ως μεθόδων κοινωνικής επανένταξης αναμφίβολα βαραίνουν στο ποιητικό σώμα: Όλος ο κόσμος/ ευτυχισμένος/ κανείς. Και αλλού: κορμιά ανήλικα, χαμένα, να περιφέρονται ακόμη/ ψάχνοντας να βρούνε τον χαμό τους/ κατά μήκος μιας λεωφόρου/ τόσο μεγάλης, ώστε να είναι μάταιο το ψάξιμο/ τόσο μικρής, ώστε να είναι μάταιη η φυγή.

Ποίηση λογικών επαγωγών συνέχειας, κατασταλάγματος που μπλέκει εικόνες λέξεις και συναισθήματα οργανωμένα με τάξη περνώντας από τις «νουθεσίες» στο «έμαθα να», στο ομότιτλο ποίημα και στην «συνειδητοποίηση». Με τον ποιητικό λόγο να διαρθρώνεται σε φράσεις-στίχους ικανές να εκπλήξουν, να μελαγχολήσουν, να συναισθανθούν: Μα δεν ήξερα τίποτα για τα απλά/ πώς αγκαλιάζεις/ πώς είναι να κοιμάσαι δίχως νόρμες/ χωρίς το ατσάλινο νήμα που φυλακίζει το αδύνατο/ τα προάστια μιας γερασμένης πόλης/ Μου μιλούσαν για δύσκολα και περίπλοκα πράγματα/ τα απλά, τα όμορφα/ δεν αποδίδουνε το ίδιο.

Δεν είναι πεσιμιστικός εντούτοις ο ποιητικός λόγος, βαθιά ανθρώπινος είναι με ενσυναίσθηση του βαρύ φορτωμένου ορίζοντα της εποχής μας. Βλ. το ποίημα «ίδιο γκρίζο»: Κοιτούσαμε τα πρόσωπα στον τοίχο/ Αγνοούμενοι, κάποιοι αστέρες της καθημερινότητας/ Όλοι με μαύρα περιβραχιόνια στα μπράτσα/ Ταΐζαμε περιστέρια και μετανάστες στην Ομόνοια/ Ο καιρός/ Δυσνόητος

Δίχως να λείπει από τον ορίζοντα της ποίησής του ο έρωτας σε προσεκτικά διαρθρωμένα ποιήματα όπως στην «Κική», στο «παρ’ ολίγον έρωτας», στο «έμαθα να,» και αλλού με το αναγκαίο πάντα μέτρο του λόγου που περισσότερο συναισθάνεται και υπονοεί: Πίσω απ’ τις μικρές και μεγάλες λειτουργίες της καρδιάς/ υπάρχει ένα σπίτι/ δυο εραστές που δεν αγάπησαν με τον ίδιο τρόπο/ Ένας δυνατός άλλαζε συνεχώς διαρρύθμιση, τα έπιπλα/ τους πιθανούς τρόπους ομορφιάς/ Ο άλλος, χωρίς ιδιοτέλεια, δίχως επιφυλάξεις/ έστρωνε λευκά τραπεζομάντηλα/ έτοιμος πάντα να υποδεχτεί ένα νέο είδος ζωής/ Ο δυνατός μετακόμισε σ’ ένα άλλο όνειρο/ Ο άλλος έμεινε πίσω, έβαλε το δικό του σε αναμονή

Μεστή σύγχρονη άρτια ποίηση που καλύπτει το σύνολο της συλλογής. Παραθέτουμε ενδεικτικά: Δώδεκα, οκτώ, δεκαεφτά, ο πρώτος έρωτας/ Μια καλτσοδέτα σφεντόνα να διαστέλλει τον κόσμο. Και αλλού: ξέμεινα να μαζεύω οιωνούς/ Μελαγχολώντας για το χθες/ Με λίγες προσδοκίες για το αύριο. Να κλείσουμε με έναν περιεκτικό διάλογο με το θείον, πικρού χιούμορ αλλά και αλήθειας πικρής στο ποίημα «συ είπας»: Και συ Αιώνιε/ Μην είσαι αυστηρός μαζί μας/ Λίγη λάσπη παραπάνω χρειαζόταν/ Να μην λιγοψυχούμε έτσι εύκολα/ Στην πρώτη απουσία σου