Το σκάφανδρο του παραδείσου

Η αγριότητα του πολέμου σκόρπισε πείνα και μιζέρια, πόνο και θάνατο στα ψηλά άγρια βουνά της Ηπείρου. Παραμόρφωσε και ακύρωσε ανθρώπινες ψυχές και σώματα.

Δυο γυναίκες παρέμειναν πάνω απ’ όλα άνθρωποι, αντλώντας αστείρευτη αγάπη από τα βάθη της καρδιάς τους κι ατσαλένια θέληση και δύναμη. Κληρονομιά, προερχόμενη από το γερό τους πείσμα ενάντια στο άγγιγμα του θανάτου…

Εκεί που όλα στην Ελλάδα κατέρρεαν, ο Νικόλας και η Εύα βρέθηκαν στον μακρινό άγνωρο τόποτης Δυτικής Γερμανίας, έχοντας φυλαχτό την αγάπη τους και τους καρπούς της. Μια μέρα, η μοίρα τους ζήλεψε και μ’ ένα δυνατό φύσημα σκόρπισε τα πάντα στους πέντε ανέμους…

Σε μια γωνιά της Ελλάδας η θάλασσα μοιάζει παραμυθένια, ο ήλιος πιο λαμπρός και η σελήνη πλανεύτρα του σύμπαντος. Μια νύχτα το απέραντο μπλε του Αιγαίου πελάγους αποφάσισε να φλερτάρει με τις ακτογραμμές της Καλύμνου. Το φεγγάρι ερωτευμένο έστειλε ξεδιάντροπα τα μικρά βέλη του θεού έρωτα γεμάτα πόθο στην πλανεύτρα μάγισσά του, την Πόθια. Τα κύματα της θάλασσας γεμάτα σαγήνη ξεκίνησαν ν’ αποκαλύπτουν τους κρυμμένους τους θησαυρούς. Ένας απ’ αυτούς… ατόφιο χρυσάφι! Τον παρέδωσαν απλόχερα στα χέρια του Μάνου ο οποίος τον παρέλαβε κατάπληκτος από το υδάτινο χέρι τους. Με τη σειρά του το χάρισε εκεί που είχε χαρίσει την καρδιά του, στη Μελίνα Χρυσού, κόρη της Εύας και του Νικόλα, η οποία είχε μια καρδιά από ατόφιο χρυσάφι… Η ζωή, όμως, είναι ένας τροχός που κινείται γύρω από έναν άξονα και κάποιες φορές η πτώση από την προκαθορισμένη φυγόκεντρο είναι μοιραία…

Ένα τραγικό προμελετημένο ατύχημα που όρισε η μοίρα έγινε αιτία ν’ απαρνηθεί η Μελίνα το δώρο του βυθού και να τρέξει να γιατρέψει τις πληγές της στο μόνο μέρος που ένιωθε οικεία. Στην άγρια οργιώδη φύση της ορεινής Ηπείρου. Κάτω από τις φτερούγες των δυο γυναικών που ήταν φύλακες άγγελοί της, των γιαγιάδων της, έδωσε ρητές εντολές σε συγγενείς και φίλους να μην αποκαλύψουν την κρυψώνα της. Ο Μάνος δεν είχε πάψει ν’ ανήκει σε άλλη… Αυτό από μόνο του αρκούσε να αυτο εξορίσει τον εαυτό της έχοντας εν αγνοία του κάτι δικό του…

Ο Μάνος, όμως, φύλαγε τους κρυμμένους άσσους στο μανίκι του. Άλλωστε ήταν από εκείνους τους άντρες που όταν ανοίγουν την αγκαλιά τους σκορπίζουν γύρω τους λαμπρό φως του ήλιου και χιλιάδες χρυσά αστέρια. Και σ’ αυτούς τους άντρες ανήκει δικαιωματικά το ατόφιο χρυσάφι…