Το κουταλάκι όμως δεν έσπασε...

Είναι στιγμές που αναλογίζομαι τι έφταιξε και η γενιά μας απέρριψε ό,τι με τόσο κόπο μας δίδαξαν οι γονείς μας. Είχαμε μάθει να σεβόμαστε ό,τι ήταν γύρω μας: τους συνανθρώπους μας, τις παραδόσεις μας, τις αξίες της ζωής. Ξαφνικά τα ξεχάσαμε όλα.
Προσπαθήσαμε να δώσουμε στα παιδιά μας ό,τι έλειψε από μας ή ό,τι νομίζαμε ότι μας έλειψε. Δεν πολυσκεφτήκαμε ότι μάλλον κακό τους κάνουμε. Και άθελά μας βοηθήσαμε να γίνει η κοινωνία καταναλωτική και χωρίς φραγμούς· ώθησε πολύ και η Πολιτεία σε τούτο. Μας έφαγε η ταχύτητα. Γιατί, αλήθεια, τρέχουμε; Μη χάσουμε το λεωφορείο; Αυτό μας είναι άχρηστο. Μονά-ζυγά μας περιμένουν τα αυτοκίνητα έξω από το σπίτι. Μας σιγοτρώει το συνεχές άγχος. Μα και οι γονείς μας είχαν δουλειά και επιπλέον πολλά παιδιά, απλώς τότε ήταν ευχαριστημένοι με λιγότερα, έδιναν αξία σε ό,τι τους βρισκόταν. Το φαγητό ήταν λ.χ. μετρημένο, λιτό, πλούσιο όμως σε θρεπτικές ουσίες.[...]

Από τον πρόλογο

Γεννημένος στους Τράχωνες ο Γεώργος Γερουλάνος, έζησε τα παιδιά του χρόνια σε αυτό το οικογενειακό κτήμα, έναν παράδεισο που απείχε έξι χιλιόμετρα μόνο από το Σύνταγμα. Όταν άρχισε με τρυφερότητα και χιούμορ να γράφει τις αναμνήσεις του, δεν φανταζόταν ίσως, πόσο απολαυστικό θα ήταν το βιβλίο του. Ποιος να το 'λεγε πως στον καιρό της ευημερίας, τη χαμένη αθωότητα του τόπου μας θα την αναζητούσαμε στα δύσκολα προπολεμικά χρόνια, στον καιρό της Κατοχής και στα ακόμη πιο δύσκολα μεταπολεμικά χρόνια.

Μαρία Καραβία, ΒΗΜΑ της Κυριακής