Μεταμοντέρνος έρως

Στη σύγχρονη εποχή οι εραστές θυμίζουν περισσότερο τουρίστες παρά καλλιτέχνες. Ο τουρίστας ενός ερωτικού τόπου, ως άπατρις από επιλογή, συνάπτει χαλαρούς κι ακίνδυνους δεσμούς συλλέγοντας τα τοπ τεν κάθε προορισμού. Αυτή η κοσμοαντίληψη φανερώνεται και στην τέχνη, κυρίως μετά τη δεκαετία του 1960, κατά τη λεγόμενη μεταμοντέρνα περίοδο. Οι επιλογές των καλλιτεχνών μαρτυρούν την κατακερματισμένη αντίληψη του ερωτικού φαινομένου. Ο αναγνώστης κρατάει στα χέρια του τρία δοκίμια που επιχειρούν να διαγνώσουν τα συμπτώματα του έρωτα στο σώμα της σύγχρονης τέχνης· ενός έρωτα που ποτέ δεν είναι "ένας", που ενίοτε δείχνει να απουσιάζει εντελώς, που κρύβεται μέσα σε μορφές παραδοσιακές ή καινοφανείς. Στο επίκεντρο τοποθετούνται τα εικαστικά, η λογοτεχνία και ο κινηματογράφος, με τον έρωτα να κατανοείται ως τριπλή δύναμη: Σεξουαλικότητα - Ερωτισμός - Πνευματικότητα. Στο δοκίμιο «Καθαροί πια, με βρώμικα φιλιά», η Μαρία Γιαγιάννου καταγράφει την εκκωφαντική απουσία του έρωτα από τις εικαστικές τέχνες. Στο δοκίμιο «Το τέλος του έρωτα στο έργο του Μισέλ Ουελμπέκ», ο Γιώργος Λαμπράκος ανατέμνει το συνολικό έργο του κορυφαίου Γάλλου συγγραφέα. Στο δοκίμιο «Ο μυσταγωγικός έρωτας», ο Δημήτρης Νάκος παρατηρεί το ερωτικό φαινόμενο και την έλλειψη από την οποία τρέφεται, με αφορμή την ταινία "Ερωτική Επιθυμία" του Γουόνγκ Καρ Βάι.