Το ξύλινο άλογο

Εκεί στην Ερυθραία, οι στρατιώτες παρακολουθούν με δακρυσμένα μάτια ένα δράμα. Ο κανονισμός εκστρατείας επιβάλλει να σώζονται οπωσδήποτε τα κτήνη του στρατού. Επιβίβασαν στα πλοία τα μεγαλόσωμα και υγιή, ενώ θανάτωσαν με πυροβολισμούς τα ισχνά και πληγιασμένα, για να μην πέσουν στα χέρια του εχθρού. Τα άλογα και τα μουλάρια που κουβάλησαν τον στρατό μέχρι το Εσκί Σεχήρ, που έφεραν στην πλάτη τους τον βασιλιά, τους πρίγκιπες, τους αξιωματικούς και τους σημαιοφόρους, τα μουλάρια που κουβάλησαν τραυματίες, τροφή και όπλα. Όλα αυτά τα ζωντανά που έκαναν ηρωική τη Μικρασια-τική Εκστρατεία των Ελλήνων, περιφέρονταν δώθε - κείθε λαβωμένα, αναζητώντας λίγο νερό πριν ξεψυχήσουν.
Σαν τα άλογα του Εσκί Σεχήρ, που τώρα έπρεπε να σκοτωθούν, έτσι και οι Μεγάλοι Σύμμαχοι εγκατέλειψαν τους Έλληνες. Η Μικρά Ασία δεν έγινε μόνο ο τάφος του στρατού μας, έγινε και η αφορμή να διωχθούν 1.200.000 Έλληνες από τις προγονικές εστίες τους. Η Ελλάδα χρησιμοποιήθηκε από τους Συμμάχους μας, σαν Δούρειος Ίππος, για να μοιράσουν οι ίδιοι μετά τα εδάφη της Αυτοκρατορίας που κατέρρεε.