Μεταναστεύσεις ΙΙΙ

Άγιο μου χώμα που σε όργωνε το ξύλινο αλέτρι
τώρα στο τέλειωμα του βίου μου, σε οργώνω με το
μαύρο μελάνι
δέξου τη στάχτη των ονείρων μου
και ξεδίψασε απ' το λίγο μου γέρικο αίμα
τα κόκαλά μου ρίζωσε και κάρπισε
και δώσε τη χαρά που δεν εγνώρισα, στις επόμενες
γενιές
εμένα, άφησέ με ν' αγναντεύω από δω τ' ανθισμένα
πελάγη
κι εσείς ελιές, πριονισμένοι κορμοί, απ' τα πολύπαθα
γένη
πολύφωτα φύλλα τ' ανέμου, καρποί της αιώνιας
πείνας
πλησιάστε στο ξέφωτο ετούτο
την ώρα αυτή που οι μαχαιρίδες, ανάλαφρες κόβουν
το νήμα της ζωής μου
και οι φλόγες παπαρούνας τυλίγουν το κουρασμένο
κορμί
σταματούν τα κύτταρά μου κι ανακύπτουν οι στροφούλες
των στίχων μου
ω ξένε που αδιάφορα περνάς, συλλογίσου
πως, κάπως έτσι μεταβάλλεται πάντοτε τ' όνειρο
αποδημώντας, πουλάκι μικρό, κουρνιασμένο σε μαύρα
φτερά
όταν πάνω στα τρυφερά ρογαλάκια του φασκόμηλου
βυζαίνουν τα παιγνίδια της άνοιξης
και το θυμάρι ευωδιάζει σαν τη μήτρα της μάνας
και συ στο πλάι της μέρας, μικρό πουρναράκι
γέμιζέ μου τις χρυσές σου κουπίτσες, βελανίδια κι
ελπίδα
ω! τρωκτική μου μάταιη φλούδα ζωής
ενταφιασμένη στη λήθη, κατά μήκος του χρόνου
ούτε κι επήρες, ούτε και έδωσες· τέλος.