Μύθοι των αρχαίων ελλήνων για τους αστερισμούς

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό, όπως λεν στα παραμύθια, οι πολιτείες των ανθρώπων στ' αλήθεια μέσα στη φύση.
Την ημέρα τις σκίαζαν τα δέντρα, τις ομόρφαιναν τα λουλούδια και τις έκαναν χαρούμενες τα πουλιά.
Και τις νύχτες... α! τις νύχτες... το φεγγάρι και τ' άστρα τις ράντιζαν με χρυσόσκονη μαγική, που γλιστρούσε περίσσεια ώς τη θάλασσα, τις λίμνες και τα ποτάμια. Τότε οι άνθρωποι σαν να τους καλούσαν φωνές μυστικές από το σύμπαν, έστρεφαν τα μάτια ψηλά και αφουγκράζονταν εκστατικοί τις ιστορίες που τους σιγοψιθύριζαν τ' αστέρια. Ιστορίες παράξενες για τη ζωή που έζησαν όταν ήταν άνθρωποι κι αυτά σε τούτη εδώ τη γη.
Και λένε οι ποιητές πως και σήμερα ακόμα, όσο κι αν φαίνεται απίστευτο, αν σταθείς στην ερημιά της εξοχής τις νύχτες και προσπαθήσεις, θ' ακούσεις τον Περσέα και την Ανδρομέδα, τον Ωρίωνα, τον Ικάριο, την Καλλιστώ, να σου στέλνουν τα απόκοσμα μηνήματά τους.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου