0
Your Καλαθι
Εκείνος ο έρωτας
Έκπτωση
40%
40%
Περιγραφή
«Ναι, πιστεύω ότι όλα αυτά τα χρόνια δεν είχα καταλάβει σπουδαία πράγματα. Σαν να 'χα αποβλακωθεί. Χρειαζόταν. Και σ' αυτό εσείς βοηθήσατε αφήνοντάς με μόνο να μην καταλαβαίνω, ποτέ μια λέξη παρηγοριάς, ποτέ μια λέξη ενθάρρυνσης, ποτέ μια γλυκιά λέξη. Σαν να 'πρεπε ο έρωτας να περάσει απ' αυτή την απόλυτη σκληρότητα, σαν να 'πρεπε να προστατευτεί απ' τον εαυτό του, να καταστραφεί μόνος του, για να υπάρξει και να συνεχίζει να υπάρχει. Σαν ο έρωτας να μην περνούσε μόνο από εσάς κι από μένα, σαν να 'μασταν λιγότερο σημαντικοί από εκείνον. Μόνο τα βιβλία θα γίνουν. Σαν να χρειαζόταν αυτή η ταπείνωση κάθε λεπτό για να μπορέσει να υπάρξει κάτι άλλο. Γιαν, δεν πρέπει να πιστεύετε στον εαυτό σας, το λέτε συχνά, αυτή την παιδική κουβέντα που την ακούμε σε κάθε διάλειμμα. Δεν πρέπει να πιστεύουμε στον εαυτό μας, δεν είμαστε τίποτα, είμαστε φτωχοί, γυμνοί, δεν καταλαβαίνουμε, προσπαθούμε να καταλάβουμε, γράφουμε και καμιά φορά βλέπουμε κάτι και πρέπει να συνεχίσουμε. . .».
Ο Γιαν Αντρέα χτύπησε την πόρτα της Μαργκερίτ Ντυράς το καλοκαίρι του 1980 στην Τρουβίλ, αφού της έστελνε αναρίθμητα γράμματα για πέντε χρόνια. Από τότε δεν αποχωρίστηκαν ο ένας τον άλλο. Δεκαέξι χρόνια ζωής που τη μοιράστηκαν ένα «ιερό τέρας» της λογοτεχνίας κι ένας εραστής, ο τελευταίος, η αδυναμία της. Ανάμεσά τους Εκείνος ο Έρωτας, που ο Γιαν Αντρέα προσπαθεί να κρατήσει ζωντανό και πέρα από το θάνατο.
ΚΡΙΤΙΚΗ
«Εκείνη», η Μαργκερίτ Ντυράς, ήταν ήδη ένα ιερό τέρας της λογοτεχνίας. Εκείνος, ο Γιαν Αντρεά, φοιτητής της φιλοσοφίας. Μέχρι που διάβασε «Τα Αλογάκια της Ταρκίνια» που είχε γράψει «εκείνη». Η πρώτη ανάγνωση, το πρώτο πάθος. Και έγινε ο απόλυτος αναγνώστης της, όπως αργότερα θα γινόταν ο απόλυτος εραστής της. Ο προτιμώμενος. Ο τελευταίος και μοναδικός. Από τότε τον σκεπάζει ολόκληρο το γράψιμό της, οι λέξεις της, το όνομά της, που το γράφει ξανά και ξανά. Δεν διαβάζει παρά μόνο τα βιβλία της. Δίνεται ολοκληρωτικά στην ιδέα Ντυράς, όπως πέντε χρόνια αργότερα θα δοθεί ολοκληρωτικά στο πρόσωπο Ντυράς, ψυχή τε και σώματι.
Είναι το 1975. Σε μια κινηματογραφική αίθουσα της Καν προβάλλεται το «India Song» και η Μαργκερίτ Ντυράς, που το έχει σκηνοθετήσει, παρευρίσκεται σε μια συζήτηση μετά το τέλος της προβολής. Μια σύντομη προσωπική επαφή, ένα ποτό σ' ένα μπαρ μαζί με άλλους φοιτητές και ο κύβος ερρίφθη. Από την επομένη, ο Γιαν Αντρεά αρχίζει να της γράφει. Καθημερινά, πολλές φορές την ημέρα. Πίνει πολύ, παίρνει ηρεμιστικά, εγκαταλείπει τις σπουδές του. Αυτό κρατάει πέντε χρόνια.
Το 1980, η Ντυράς του στέλνει το μυθιστόρημά της «Ο Ανθρωπος που καθόταν στο Διάδρομο». Ακολουθούν βιβλία με αφιερώσεις, ένα βιβλίο γραμμένο αποκλειστικά για κείνον. Κάποτε της τηλεφωνεί στην Τρουβίλ. Τη συναντάει. Από τότε μένουν μαζί, αχώριστοι, δεκαέξι ολόκληρα χρόνια, μέχρι να τους χωρίσει ο θάνατος. «Εκείνη», η Μ. Ντ., είναι 62 ετών. Εκείνος, ο Γιαν Αντρεά, 28.
«Εκείνος ο Έρωτας» (Cet amour-la) είναι η καταγραφή αυτής της μοναδικής ερωτικής σχέσης που συνυπήρχε με τη «λέξη», συνεχίστηκε μέχρι την τελευταία λέξη και πήγε πέρα από τη λέξη. Ο Γιαν Αντρεά, ο μεταφυσικά σχεδόν πιστός σύντροφος και εραστής, έγραφε στη γραφομηχανή καθ' υπαγόρευση της Ντυράς, μέχρι το θάνατό της, στις 3 Μαρτίου 1996, στο σπίτι της στο Παρίσι. Όμως η τελευταία λέξη αυτής της απόλυτης ερωτικής σχέσης δεν ειπώθηκε με τη φυσική απουσία εκείνης. Με το βιβλίο του ο Γιαν Αντρεά συνεχίζει τη λέξη, πέρα από τη λέξη, αποκαλύπτοντας αυτό που υπάρχει στη σιωπή ανάμεσα στις λέξεις: Εκείνο το πράγμα, που είναι σαν τη θαλάσσια μάζα, the thing, όπως έλεγε η Ντυράς, άμορφο, ακατανόητο αλλά υπαρκτό.
Γράφει, προσπαθώντας να ξεπεράσει το θάνατο, να αγαπήσει πιο πολύ ακόμη, αν είναι δυνατόν, πηγαίνοντας πέρα από τον έρωτα. Βρίσκει, με τον τρόπο του το Πρόσωπο πίσω από το πρόσωπο, την αδιαίρετη ενότητα του ανθρώπου, μέσα από τη χωρίς όρους ταπείνωση της αγάπης. Λέει: «Σας αγαπώ μέσα σ' αυτή την προσπάθεια ν' αρχίσω πάλι ένα βιβλίο. Έτσι δεν έχουμε χωρίσει. Together, αυτή δεν είναι η δική σας λέξη; Μαζί. Ναι. And without you. Με και χωρίς εσάς. Exactly».
Ύστατη ιεροτελεστία
Όσο έγραφε αυτό το βιβλίο ο Γιαν Αντρεά, δεν υπήρχε χωρισμός, δεν υπήρχαν πρόσωπα για να χωριστούν. Υπήρχε αυτό το βιβλίο που γράφτηκε σαν να ήταν το τελευταίο που θα γραφόταν ποτέ για τον έρωτα. Σαν να ήταν η ύστατη ερωτική ιεροτελεστία. Και μετά, αφού έγινε το βιβλίο, σαν από απροσεξία, αφού γέμισε το άδειο ανάμεσα στις λέξεις, ανάμεσα στις υπάρξεις, όσο μπορεί να γίνει από άνθρωπο, αφού «εκείνος ο έρωτας» καταχωρήθηκε στην αιωνιότητα, ο Γιαν Αντρεά ταξίδεψε με φίλους στην Πάτμο. Τι πιο σημαδιακό και εύγλωττο, τι πιο κοντά στην πιο άθικτη και ουσιώδη αντίληψη της χριστιανοσύνης! Τι πιο αποκαλυπτικό!
Το ποιητικότατο κείμενο του Γιαν Αντρεά, κάτι ανάμεσα σε ελεγεία και ύμνο, με χιούμορ, τρυφερότητα και ειλικρίνεια, κατακτά, αλλά και οδηγεί τον αναγνώστη. Η μετάφραση της Βασιλικής Τσιγκάνου δεν πρόδωσε το κείμενο.
Μαρία Τσάτσου
Ο Γιαν Αντρέα χτύπησε την πόρτα της Μαργκερίτ Ντυράς το καλοκαίρι του 1980 στην Τρουβίλ, αφού της έστελνε αναρίθμητα γράμματα για πέντε χρόνια. Από τότε δεν αποχωρίστηκαν ο ένας τον άλλο. Δεκαέξι χρόνια ζωής που τη μοιράστηκαν ένα «ιερό τέρας» της λογοτεχνίας κι ένας εραστής, ο τελευταίος, η αδυναμία της. Ανάμεσά τους Εκείνος ο Έρωτας, που ο Γιαν Αντρέα προσπαθεί να κρατήσει ζωντανό και πέρα από το θάνατο.
ΚΡΙΤΙΚΗ
«Εκείνη», η Μαργκερίτ Ντυράς, ήταν ήδη ένα ιερό τέρας της λογοτεχνίας. Εκείνος, ο Γιαν Αντρεά, φοιτητής της φιλοσοφίας. Μέχρι που διάβασε «Τα Αλογάκια της Ταρκίνια» που είχε γράψει «εκείνη». Η πρώτη ανάγνωση, το πρώτο πάθος. Και έγινε ο απόλυτος αναγνώστης της, όπως αργότερα θα γινόταν ο απόλυτος εραστής της. Ο προτιμώμενος. Ο τελευταίος και μοναδικός. Από τότε τον σκεπάζει ολόκληρο το γράψιμό της, οι λέξεις της, το όνομά της, που το γράφει ξανά και ξανά. Δεν διαβάζει παρά μόνο τα βιβλία της. Δίνεται ολοκληρωτικά στην ιδέα Ντυράς, όπως πέντε χρόνια αργότερα θα δοθεί ολοκληρωτικά στο πρόσωπο Ντυράς, ψυχή τε και σώματι.
Είναι το 1975. Σε μια κινηματογραφική αίθουσα της Καν προβάλλεται το «India Song» και η Μαργκερίτ Ντυράς, που το έχει σκηνοθετήσει, παρευρίσκεται σε μια συζήτηση μετά το τέλος της προβολής. Μια σύντομη προσωπική επαφή, ένα ποτό σ' ένα μπαρ μαζί με άλλους φοιτητές και ο κύβος ερρίφθη. Από την επομένη, ο Γιαν Αντρεά αρχίζει να της γράφει. Καθημερινά, πολλές φορές την ημέρα. Πίνει πολύ, παίρνει ηρεμιστικά, εγκαταλείπει τις σπουδές του. Αυτό κρατάει πέντε χρόνια.
Το 1980, η Ντυράς του στέλνει το μυθιστόρημά της «Ο Ανθρωπος που καθόταν στο Διάδρομο». Ακολουθούν βιβλία με αφιερώσεις, ένα βιβλίο γραμμένο αποκλειστικά για κείνον. Κάποτε της τηλεφωνεί στην Τρουβίλ. Τη συναντάει. Από τότε μένουν μαζί, αχώριστοι, δεκαέξι ολόκληρα χρόνια, μέχρι να τους χωρίσει ο θάνατος. «Εκείνη», η Μ. Ντ., είναι 62 ετών. Εκείνος, ο Γιαν Αντρεά, 28.
«Εκείνος ο Έρωτας» (Cet amour-la) είναι η καταγραφή αυτής της μοναδικής ερωτικής σχέσης που συνυπήρχε με τη «λέξη», συνεχίστηκε μέχρι την τελευταία λέξη και πήγε πέρα από τη λέξη. Ο Γιαν Αντρεά, ο μεταφυσικά σχεδόν πιστός σύντροφος και εραστής, έγραφε στη γραφομηχανή καθ' υπαγόρευση της Ντυράς, μέχρι το θάνατό της, στις 3 Μαρτίου 1996, στο σπίτι της στο Παρίσι. Όμως η τελευταία λέξη αυτής της απόλυτης ερωτικής σχέσης δεν ειπώθηκε με τη φυσική απουσία εκείνης. Με το βιβλίο του ο Γιαν Αντρεά συνεχίζει τη λέξη, πέρα από τη λέξη, αποκαλύπτοντας αυτό που υπάρχει στη σιωπή ανάμεσα στις λέξεις: Εκείνο το πράγμα, που είναι σαν τη θαλάσσια μάζα, the thing, όπως έλεγε η Ντυράς, άμορφο, ακατανόητο αλλά υπαρκτό.
Γράφει, προσπαθώντας να ξεπεράσει το θάνατο, να αγαπήσει πιο πολύ ακόμη, αν είναι δυνατόν, πηγαίνοντας πέρα από τον έρωτα. Βρίσκει, με τον τρόπο του το Πρόσωπο πίσω από το πρόσωπο, την αδιαίρετη ενότητα του ανθρώπου, μέσα από τη χωρίς όρους ταπείνωση της αγάπης. Λέει: «Σας αγαπώ μέσα σ' αυτή την προσπάθεια ν' αρχίσω πάλι ένα βιβλίο. Έτσι δεν έχουμε χωρίσει. Together, αυτή δεν είναι η δική σας λέξη; Μαζί. Ναι. And without you. Με και χωρίς εσάς. Exactly».
Ύστατη ιεροτελεστία
Όσο έγραφε αυτό το βιβλίο ο Γιαν Αντρεά, δεν υπήρχε χωρισμός, δεν υπήρχαν πρόσωπα για να χωριστούν. Υπήρχε αυτό το βιβλίο που γράφτηκε σαν να ήταν το τελευταίο που θα γραφόταν ποτέ για τον έρωτα. Σαν να ήταν η ύστατη ερωτική ιεροτελεστία. Και μετά, αφού έγινε το βιβλίο, σαν από απροσεξία, αφού γέμισε το άδειο ανάμεσα στις λέξεις, ανάμεσα στις υπάρξεις, όσο μπορεί να γίνει από άνθρωπο, αφού «εκείνος ο έρωτας» καταχωρήθηκε στην αιωνιότητα, ο Γιαν Αντρεά ταξίδεψε με φίλους στην Πάτμο. Τι πιο σημαδιακό και εύγλωττο, τι πιο κοντά στην πιο άθικτη και ουσιώδη αντίληψη της χριστιανοσύνης! Τι πιο αποκαλυπτικό!
Το ποιητικότατο κείμενο του Γιαν Αντρεά, κάτι ανάμεσα σε ελεγεία και ύμνο, με χιούμορ, τρυφερότητα και ειλικρίνεια, κατακτά, αλλά και οδηγεί τον αναγνώστη. Η μετάφραση της Βασιλικής Τσιγκάνου δεν πρόδωσε το κείμενο.
Μαρία Τσάτσου
Κριτικές
Δεν βρέθηκαν δημοσιεύσεις
